Machteloos iemand liefhebben, kan dat wel? Zeker kan dat. Omdat je ondanks de liefde die je voor de persoon koestert er altijd een onoverbrugbare distantie blijft waar je maar niet doorheen komt. Zelfs niet na een leven lang proberen. In de ouder kind relatie komt het vaker voor dat ideeën uiteenlopen naarmate we ouder worden. Daar waar je als kind eerst nog netjes in het spoor loopt van je ouders, begint het tijdens de pubertijd te schuren en het kan soms tot een enorme verwijdering leiden. Als jong volwassene wil je nu eenmaal het liefst je eigen fouten maken. Tot het moment aanbreekt dat je je bedenkt, die oudelui van mij hadden het misschien nog niet eens zo gek bekeken. Maar dan is vaak de verwijdering onoverbrugbaar geworden terwijl de liefde die je voor hen voelt tot grote hoogte stijgt. Maar ja, te trots om het bespreekbaar te maken, je kwetsbaarheid te tonen en vul nog maar een paar van die gemeenplaatsen in. We kennen ze allemaal wel, hebben het van dichtbij meegemaakt en we zijn ook allemaal voor diezelfde kloof blijven staan.
Jan Piere Rawie schreef erover een prachtig sonnet.
Sterfbed
Mijn vader sterft; als ik zijn hand vasthoud, voel ik de botten door zijn huid heen steken. Ik zoek naar woorden maar hij kan niet spreken en is bij elke ademtocht benauwd.
Dus schud ik kussens en verschik de deken, waar hij met krachteloze hand in klauwt; ik blijf zijn kind, al word ik eeuwen oud, en blijf als kind voor eeuwig in gebreke.
Wij volgen éen voor éen hetzelfde pad, en worden met dezelfde maat gemeten; ik zie mijzelf nu bij zijn bed gezeten
zoals hij bij zijn eigen vader zat: straks is hij weg, en heeft hij nooit geweten hoe machteloos ik hem heb liefgehad.
Heeft het ooit geregend uit jouw ogen? Ik bedoel dat het er echt met bakken uit kwam zetten? Niet te stelpen gewoon. Dat je natte schoenen kreeg van het janken? Dat je overvallen werd door wat je overkwam. Bang voor alles om je heen. Compleet overwerkt? En geen rem meer voor kon vinden? Wanneer je antwoord op deze vragen “Ja” is ben je van ver gekomen, overspannen is misschien een groot woord maar ‘opgebrand’ zit er niet ver naast. Je hebt in elk geval behoorlijk wat verstookt. Overspannenheid roept bij mij het beeld op van een gitaarpseler. Je speelde tot voor kort met 6 snaren. Mooie akkoorden, soms een lekkere solo. In elk geval klinkt het goed en alles klopt, er is harmonie vult elkaar aan. Dan ineens ben je opgebrand en knappen er een of twee snaren. Je moet opnieuw leren spelen. Nieuwe akkoorden zoeken die kloppen, die klinken en na een redelijke poos speel je wel weer een aardig deuntje maar nooit meer als voorheen. Je hebt namelijk nog maar vier snaren over. Ok, Ukelele, Banjo of Viool speel je ook met vier snaren maar het klinkt allemaal anders, minder vol en die instrumenten hebben een ander karakter. Het is overduidelijk dat je hebt moeten resetten. Je bent opgebrand en wat snaren kwijt, voorgoed. Die twee of drie die geknapt zijn krijg je niet meer terug. De muziek is weg . Je creativiteit staat stil en zin in nieuwe dingen ontbreekt.“Nu even niet’” denk je iets te vaak maar je kunt niet anders. Die rust pakken, de stilte van het zalige niets gedwongen door het moment is levensreddend voor je geest. En dan, wanneer dat hele vliegwiel eindelijk een poosje stilstaat, maar dan ook echt helemaal stil. Pas dan functioneert diezelfde stilte als een helende regen in je geest. En zoals iedereen weet, het is de logica van elke weerman, na regen. . . .komt zonneschijn! Vanuit die rust ontstaan nieuwe openingen voor creativiteit, zingeving en verbinding met de wereld om je heen. Wees zuinig op af en toe, bewust of niet bewust, opgezochte, helende stilte. Fijne dag allemaal.
We schrijven maandag 29 augustus 2022. De Oud Lunterse dag is weer geweest en zoals inmiddels bekend is de dag gelukkig weer goed verlopen. Bij het terras van Floor wandel bij toeval langs de voltallige commissie die net plaatsneemt voor een afsluitende ‘vergadering’. Het oogt ontspannen en gezellig. Er moeten natuurlijk de nodige evaluaties plaatsvinden. Wat ging goed, wat kan beter of wat zou anders moeten. Dat soort zaken zullen zeker de revue passeren. Overigens best vreemd om al die commissieleden eens in gewone dagelijkse kledij te zien. Je zou ze haast niet herkennen. In ieder geval is er weer een erg mooi feest geweest en ik bedank voor de tijd en moeite die ze erin hebben gestoken waarop een van hen zegt; ‘Jij ook bedankt dat je gekomen bent want ja, als er niemand op het feest komt is het ook zo wat!’ En daarmee raakte hij precies de kern van wat de Oud Lunterse Dag in zekere zin behelst. -Veur en Deur Lunteren.- Ik moest denken aan 1 corinthe 13. Over iets dat zichzelf niet zoekt, klaarstaat voor een ander, liever geeft dan neemt en zeker wanneer dat wederzijds is bloeit het samenzijn op tot iets prachtigs. Elk jaar krijgt dit handen en voeten in de vorm van die Oud Lunterse Dag. Ik hoop dat ik namens vele dorpsgenoten spreek als ik zeg dat iedereen die heeft meegewerkt aan de voorbereidingen, de vrijwilligers met klaarzetten, met opruimen en zorgdragen voor een goed verloop heel hartelijk worden bedankt door alle dorpsgenoten en gasten van buiten en dat we met elkaar weer een onvergetelijke dag hebben mogen beleven. Voor al die vrijwilligers, hulpverleners, coordinatoren, regelaars, muzikanten, technici gooi ik de pet nog een keer flink de lucht in. Het was weer iezig gezellig.
Het gegeven dat de algoritmes achter de sociale mediaprogramma’s ingesteld zijn op aanbod op grond van interesses verkregen uit door henzelf gegenereerde data is een gevaarlijke ontwikkeling. Immers het voedt op die manier telkens zichzelf en heeft een zelfversterkend effect. Wanneer dit overslaat naar de mens, de ontvanger, zal die zich alleen maar meer gesteund voelen in zijn vermeende eigen gelijk. En misschien is het dus daarom dat de wereld momenteel zo polariseert. Helemaal wanneer ‘mogenheden’ gebruik gaan maken van ‘trolbots’ om de opinie van de massa aan te sturen. Iets wat momenteel ongetwijfeld al gaande is. Daar komt nog bij dat er van dat digitale aanbod een conditionerende werking uitgaat. Eenmaal in een bepaalde richting een anker gevonden hebbend zal een algoritme de mensen vergelijkbare content blijven aanbieden met een ongelooflijk consequentheid. En daarmee heeft de mens zich voorgoed overgegeven aan de digitale wereld. Ik las vanmorgen in de NRC al dat er via softwareprogramma’s besloten kan worden wanneer iemand de IC mag verlaten. De zogenoemde ‘Ontslagsoftware’. Nu heeft de dokter nog het laatste woord maar er kan een tijd komen dat er geen menselijke beslissing meer bij komt kijken en op zeker moment zijn er dus ook geen mensen meer verantwoordelijk. De computer heeft het straks gewoon gedaan. Dat zie ik als een gevaarlijke ontwikkeling. We kunnen dit doen om processen te stroomlijnen maar we mogen onze menselijke verantwoordelijkheden nooit overdragen aan Artificiele intelligente apparaten of software programma’s. Het verleidelijke zit hem in het feit dat de mens nu eenmaal nieuwe wegen altijd zal uitproberen om te kijken wat er gebeurt. Niet omdat het moet maar omdat het kan. De appel uit het paradijs is er het eerste voorbeeld van. De rest is geschiedenis en we zitten er middenin.
Ik wandel over de Kerkhoflaan en groet de uitvaartleider die staat te wachten op de aankomst van de rouwstoet. In stemmig zwart gestoken , zwarte handschoenen, zwarte hoed, zwarte pantalon en lange zwarte overjas staat hij er als een teken van eerbaarheid naar de gestorvenen. De kerkklokken luiden al, teneinde de komst van de rouwstoet aan te kondigen. Hier wordt vandaag iemand begraven, is een familie in rouw, is er verdriet en misschien putten ze op den duur weer troost uit wat ze zojuist gehoord hebben tijdens de rouwdienst. Even verderop gaat het leven toch ook gewoon weer door. In de dorpsstraat zijn de winkels open, klanten komen en gaan. Een winkelier veegt zijn straatje schoon. De eikels zijn vroeg dit jaar en de bladeren beginnen al weer van de boom te vallen. Dat is geen gezicht dus moet het netjes aan kant geveegd. Bij de rekken met uitverkoop van kleding staan klanten op hun gemak te zoeken naar een mooie aanbieding. Ik loop verder en zie dat waar eens het pand van Landgraaf stond de nieuwbouw al gestaag vordert. Bij Broodje Bijzonder zitten gasten op terras aan de koffie en de vroege vogels kozen al voor een lekker lunchgerecht. Het lunters vrouwtje op het nieuwe erf staat er en houdt de wacht. Als toonbeeld van deugdzaamheid staat ze daar. Het valt me op dat er bij haar nog geen boerenzakdoek om haar hals is geknoopt terwijl in het dorp dat solidairiteitsteken overal te zien is. Zo bezien is Lunteren duidelijk begaan met de boerenstand. Ik ben benieuwd hoe dit zich zal vertalen naar de aankleding van de Reutemeteut binnenkort. Het is al aftellen geblazen nog een kleine week en dan gooit de loco hem weer los. Oud Lunterse Dag. Wat hebben we daar lang naar uitgekeken. De Corona-pandemie maakte het vorige jaren onmogelijk het feest op grootse wijze te vieren. Zo lopend door het dorp merk ik op dat alles in de tijd zo heerlijk voort blijft kabbelen. Dat elke tijd zijn eigen gezicht heeft maar Lunteren als gemeenschap toch zo heel herkenbaar een eigen gezicht blijft houden. Waar een klein dorp groot in kan zijn.
Over zinloze producten en de onverzadigbare kooplust van de mensen. Ik weet niet of u wel eens in winkels komt zoals kwantum, action etc. Of misschien leest u ook, net als ik, de reclameblaadjes van bouwmarkten,welkoops en intratuin varianten. Ik verbaas me altijd weer opnieuw over de tomeloze scheppingsijver van , voor mij geheel onbekende mensen die ieder jaar wel weer met iets nieuws op de markt komen. Ze komen met producten die er eerst niet waren maar nu ineens door de grote menigte omarmd worden als hebbedingen. Laat ik een paar voorbeelden noemen.
In de categorie Barbeque zijn daar de originele exemplaren op vier pootjes, rechthoekige bak met daarop een bakrooster, eventueel twee rode zijplaatjes waarin een draaispit kan worden gehangen op variable hoogte. Iedereen kent het ding wel. Jaren terug het summum om te hebben.
De wegwerpexemplaren in wegwerpplastic verpakte treesjes waarop je in no time je eigen hamburger bakt. Als het vuur uit is flikker je het ding gewoon weg of laat het achter waar je hebt gebarbequed. Is wel een blijvertje.
Daarna kwam het Weber imperium . Dat timmerde flink aan de weg. Zo’n zwarte halve bol met deksel. Zonder wielen op pootjes, met wielen op pootjes. Zonder temperatuurmeter of met temperatuurmeter in de deksel. Afsluitbaar, dus min of meer geschikt om je vlees makkelijker te laten garen. De Webertjes waren er in allerlei varianten. Groot, klein, tafelmodelletjes voor op de picknicktafel. Voor elke portemonee werd het ding in de markt gezet. Het volk kocht het ding grif. Ze gingen als zoete broden over de toonbank.
Enkele jaren terug kwam de scottelbraai op de markt evenals de braadplaat of de gasgestookte barbeques en toen werd het tijd voor de buitenkeukens. Gasgestookt naast electrische barbequesexemplaren in ouderwets rechthoekige vorm. Ook weer op pootjes. , met of zonder wielen. Afzetblad links en rechts waarop je je tangen en borden met voedsel kon zetten. En zoals alle andere jaren ook nu werd het weer allemaal gretig aangekocht door de potentiele klanten. De scottelbraai vond zijn weg naar menige campeerder want je had verschillende mogelijkheden met het ding. Roosteren, bakken, drogen, geschikt voor eieren bakken, aardappelen en vlees. En daarmee zat je al dicht tegen een complete maaltijd en dat met een en het zelfde appraat. Handig in te pakken en mee te nemen.
Nu staat dan eindelijk het summum van het buitenleven in menige tuin. Het keramische ei oftewel de afsluitbare ‘GreenEgg’ original of goedkopere variant ervan. Ter vervanging van de buitenkeuken van twee jaar geleden. (Beviel toch niet zo goed) dit jaar maar voor een Green Egg het vakantiegeld neergelegd.
Wat ik hier mee wil zeggen is dat wij vandaag de dag koopverslaafd gemaakt worden door bedrijven die iedere keer weer wat anders op de markt flikkeren. Maakt niet uit wat het is, of het lang meegaat of niet, duurzaam geproduceerd of een bijdrage levert aan de co2 reductie. Grondstoffenverspilling? Allemaal niet van belang. Als het spul maar verkocht wordt en gekocht wordt door de gemiddelde burger. Hoe vaak komt het niet voor dat u iets hebt aangekocht waarbij u al vrij snel na aankoop de vraag moest stellen ‘Waarom heb ik dit in vredesnaam ooit gekocht?’ Niet omdat het moest maar omdat het kon. Omdat het onder uw aandacht gebracht werd toen u toevallig in de winkel liep. U ging ergens anders voor maar daar was ook die aanbieding die je toch niet kon laten schieten. Bovendien was het nieuw en nog maar weinig mensen hebben het. Het beloofde een zweem van exclusiviteit en even voorlopen op de rest.
En dan zwijg ik nog maar van de houten ganzen voor het raam, later weer vervangen door houten menorah’s met zeven lichtjes voor rond de kerst. Inmiddels staat er in menig huis tussen de in betweens (lampje links, lampje rechts) iets ronds op een standaard met een gat er in. Soms van hout, soms van steen, soms klein soms heel groot. Ondefinieerbaar item waarvoor al snel tussen de €100 en €200 euro gevraagd wordt. Niet omdat het moet maar omdat het kan. Plantenpotten van zilver of goud. Hoezo? Waren de oude potten stuk of zo? Zaten er al barsten in of was het gewoon ‘verouderd’ of wilde je gewoon weer eens ‘iets nieuws’? Met de stijgende energieprijzen in het vooruitzicht ben ik erg benieuwd of we en-masse ons geld uit blijven geven aan al deze volkomen zinloze producten of dat we langer met de dingen gaan doen. Want, jemig, wat draaien we er verschrikkelijk veel spullen doorheen zo met elkaar.
Bij de temperaturen van de afgelopen dagen waan ik me opnieuw in Efeze. Daar was ik eerder al eens tijdens een dagtrip gedurende een zomervakantie in Bodrum. Ruim twee uur hobbelen in een bus met remmen van een bedenkelijk niveau, speling op de stuurinrichting en geen airco. Een voordeel, bij het uitstappen in Efeze was de overgang naar nog grotere hitte niet zo groot meer. De gids bezwoer ons om toch vooral bij de groep te blijven. Maar ik ben geen kuddedier, wil altijd wat anders en vooral- hollandse eigenschap bij uitstek-, alles zelf bepalen. Dus ik en mijn lief liepen voor de vorm tien minuten mee met de groep maar de gids hoorde vooral zichzelf te graag praten over zijn Efeze en de bezienswaardige punten die hij aanstipte. Nou stipte hij de zaken nogal lang aan en bij 38 graden pal in de zon ben je je aandachtsspanne zo kwijt. Dan denk je enkel nog koortsachtig maar aan een ding. Schaduw. Zo kon het gebeuren dat ik en mijn lief de straat overstaken en in de schaduw gingen staan. Dat beviel ons zo goed dat we vanaf dat moment enkel nog maar langs schaduwplekken de stad doorkruist hebben. We stonden enkel nog in de felle zon op de plek waar Paulus ooit in het circus heeft staan verkondigen over de onbekende god. Er waren trouwens nissen genoeg waarin afgodsbeeldjes stonden opgesteld en waar de mensen hun offers en gebeden konden achterlaten. Al met al was de stad zelf indrukwekkend genoeg om zelfs nu, na zoveel jaren en bij de huidige weersomstandigheden als herinnering te komen bovendrijven. Kennelijk is het dan toch destijds de enorme hitte geweest die een verpletterende indruk heeft gemaakt. Op de terugweg bezochten we nog een zijderupsenspinnerij, dronken we thee en woonden een demonstratie van handgemaakte tapijten bij. Allervriendelijkst bedankten we voor nog meer zoete thee verlangden we enkel nog weer naar de airco van onze kamer in het hotel en de verkoeling van het zwembad.
De Schrijvende Hollander 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.