Gewoon een wandeling door de omgeving maken. U doet het vast zelf ook wel eens. Nauwkeurig kijken hoe de lente zich momenteel aandient. Het uitbotten van de knoppen aan de bomen in je opnemen. Om te ontdekken dat alles weer langzaam overhelt van wintergrauw naar zacht lentegroen. De kleur die me het liefste is omdat er zo’n rust van uit lijkt te gaan. Inmiddels hebben de eerste bomen al in hun bloesem gestaan. Die hebben hun mooiste tijd zelfs al weer achter de rug. Zo snel kan het dus gaan. In het straatbeeld zie je weer Magnolia’s prachtig in bloei. Hun zacht zoete parfum dringt je neusgaten binnen wanneer je erlangs loopt. Dat is iets waar ik enorm blij van kan worden. Het sombere van de winter verdwijnt meer naar de achtergrond. Er komt weer kleur in het straatbeeld. Sneeuwklokjes en krokussen bloeien al een poosje. Op verschillende moestuinen is de grond voorbewerkt en hier en daar is er al weer voorzichtig ingezaaid. Kortom het begin van een nieuw seizoen is er. Ede maakt zich klaar voor een mooie lente. De klok is verzet dus alles loopt weer op tijd. Zelfs de mensen op straat worden milder en enthousiaster vanwege die aankomende lente. En dat is een welkome ontwikkeling want onze wereld heeft nou eenmaal meer zachtheid nodig. Dat bleek maar weer toen Ede werd opgeschrikt door de heftige gebeurtenis op stille Zaterdag. Wie is er niet van geschrokken. De tragiek van die ontwikkelingen zal niemand ontgaan zijn. Het was even wereldnieuws. Iedereen vond en vindt er wat van. Het is zo makkelijk om dan met een vinger te gaan wijzen. Maar het is veel lastiger om een goed evenwicht te vinden in hoe hier mee om te gaan.Een verkeerd oordeel is immers sneller uitgesproken dan teruggenomen. Vaak met onnodige schade als gevolg. Geef alle betrokkenen de ruimte tot verwerken. Hoe verleidelijk het ook mag zijn maar laten we proberen ons in te houden op de socials. Laten we er met elkaar voor zorgen dat de instanties hun werk in alle rust kunnen doen en laten we toch vooral het welzijn van elkaar voor ogen blijven houden. Ieder op zijn of haar plek in het Ede van vandaag. Want ook Ede kan meer zachtheid gebruiken. Niet alleen de jonge Lente schreeuwt het ons toe. bron: Eerder gepubliceerd in Ede Stad van 10 april 2024.
Ik heb een afspraak met keramiste Rietje van Tuijl om haar beeld, een Wolf, te komen bekijken. Ze heeft er in de afgelopen maanden hard aan gewerkt. De klei is inmiddels ingedroogd. Nu heeft ze hem afgebakken. We zullen het ook gaan hebben over mijn schrijven. Niet zozeer mijn proza, ze is meer gecharmeerd van mijn gedichten. Ze wil graag dat ik er enkele schrijf bij een paar van haar kunstwerken. Haar man, Karel, laat me erin. Ze zitten net aan de koffie. Ik schuif aan en Karel merkt mijn kunstzinnig T shirt op. ‘Wat een ontzettend leuk T shirt heb je aan? Waar heb je die gekocht?’ Ik geef uitleg over het kunstenaarscollectief Okimono dat de shirts uitbrengt. ‘Ze worden altijd uitgevoerd met een door een kunstenaar of grafisch ontwerper ontworpen afbeelding op het shirt.' Ik beloof Karel dat ik hem een link van de Okimono website zal mailen. Hierna lopen we naar Rietjes atelier. Op een werktafel staat het beeld. ‘Kijk, dit is hem! Hij heeft meer dan zestig uur in de oven gestaan. Eerst moest al het vocht eruit gestookt. Dan mag het niet heter worden dan driehonderd graden. En regelmatig heb ik gecontroleerd of er nog vocht aanwezig was.’ ‘Hoe doe je dat dan?’ ‘Door de ovendeur een klein stukje open te zetten en een stukje glas bij de opening te houden. Zolang dat glas nog beslaat is er sprake van vocht in de oven, en dat komt uit de klei.’ ‘Ok, dus toen je glas helder bleef wist je dat al het vocht weg was?’ ‘Inderdaad, en daarna kon ik doorstoken tot de gewenste temperatuur.’ Tussen haar zinnen door vertelde ze mij ook nog hoe klei uiteindelijk in een split second omslaat tot keramiek. Dat gebeurt bij de zogenaamde kwartssprong op vijfhonderdrieenzeventig graden. Dan verandert klei in keramiek. De term kwartssprong bleef bij me hangen en resulteerde in onderstaand gedicht.
Mansfiguur in klei. Zie hem eens zitten. We gaan hem eens flink verhitten. vijfhonderdrieenzeventig graden of daaromtrent. Dat zal hem leren. Pas nadat hij de kwartssprong heeft ervaren is dit beeld een echte vent.
Hij werd wakker van trompetgeschal. Op wonderbaarlijke wijze opende zijn graf zich op de klanken van dat signaal. De aarde loste op boven hem en het deksel van zijn kist sprong los. Hij stond op uit zijn kist en hij keek om zich heen. Het felle licht verblindde even zijn ogen maar toen hij gewend was zag hij om zich heen een nieuwe wereld.
Naast hem zag hij nog een graf dat zich als vanzelf opende. Het werd een drukte van belang daar op de opstandingsplaats. Omgekeerd evenredig aan het verdriet waarmee hier in al die eeuwen de doden gebracht waren ontstond er nu een hemelse vreugde die nog nooit eerder vertoont was. Intussen ging de bazuin maar door en maakte alle doden wakker. Het leek alsof een film werd teruggedraaid en dat wat door de tijd tot stof vergaan was zich weer terug voegde tot mensengedaantes maar nu in een totaal andere hoedanigheid.
Dit had niets met de boeken van Bram Stoker te maken. Dit was de vervulling van de profetieën uit de bijbel. Zal vast en zeker Jezus terug op aarde zijn, was zijn overweging en hij begon direct aan zijn zoektocht. Lopend door de winkelstraten bekeek hij zijn spiegelbeeld in de etalageruiten. Hij was zeer verrast over wat hij daar zag. Een nieuw lichaam, botten en spieren, gekleed in een wit linnen gewaad. Schoon, rein, prachtig om te zien en toch zo gelijkend op wat er eens bij wijze van zaad in de bodem was gelegd. In elk geval was zijn tijd gekomen, zijn verheerlijkt lichaam zat hem als gegoten en hij voelde zich sterker worden bij elke stap die hij zette.
In de verte zag hij een lichtplek aan de horizon. Daar moet ik heen, daar zal Hij zijn. Er liepen nog veel meer mensen zoals hij , gekleed in witte gewaden en allemaal liepen ze af op diezelfde lichtplek. Hij herkende oude buurtgenoten, vrienden ook.
Er groeide bij hem het besef dat het grote nu eindelijk gekomen was. De voleinding van de wereld had inmiddels plaatsgevonden. Zou het kwaad dan voorgoed verdwenen zijn? Vroeg hij zich af. Hoe lang zou ik in de grond gelegen hebben en dood geweest zijn? Maar de tijd had geen vat meer op zijn lichaam en hij kon de gedachte eraan moeiteloos loslaten. Ze pasten niet meer bij zijn nieuwe vorm. Dat alleen al versterkte het gevoel van bevrijding, terwijl hij toch al tot nieuw aanzijn was geroepen. De bazuin schalde nog steeds. Als een lang gerekte toon leek het de lucht te zuiveren. Het allerlaatste restje donkerte leek daarmee verdreven te worden. Hij herkende oude gebouwen terwijl de tijd ook de stad een ander gezicht had gegeven. Hij wist weer precies waar hij was. Daar om de hoek stond het beeld. Rechtdoor lopen komt hij bij Zijn kerk. Hij is benieuwd wat daar nu nog van over is. Dan houdt hij halt voor de twee groene deuren. Ze zijn open en hij hoort stemmen binnen. Er wordt gelachen en opgestane mensen omhelzen elkaar om het weerzien en dringen aan om vooral toch snel op weg te gaan naar die lichtplek aan de horizon. Ze hebben het ook gezien, dringt het tot hem door en hij sluit zich aan bij de lange rij. Zover hij zien kan lopen ze allemaal naar dat ene punt. Vreugdevol om de aanvang van de eeuwigheid, de voleinding van de wereld en de naderende ontmoeting met hun Heer en Heiland Jezus Christus. Dan schrikt hij wakker. Het luchtalarm gaat af!
Enkele jaren terug viel mijn oog op een bericht in de Ede stad. De mannen van de vereniging voor buizenradio’s zou zitting houden. Ze organiseerden een reparatiemiddag voor oude buizenradio’s en aanverwante elektronische apparatuur. Iedereen met een defecte radio, bandrecorder of draaitafel kon er terecht voor advies en mogelijke reparatie. De oude technieken en vaardigheden die daarvoor nodig waren hadden deze mannen nog ruim voorradig, evenals een heel archief met kwetsbare gereviseerde onderdelen.
Ik toog er heen met een radio uit 1958, een erfstuk van mijn schoonouders die het ding kochten van het geld gekregen op hun huwelijksdag. De radio zelf had al een heel leven, zeg maar gerust een heel huwelijk, achter zich en keek wat slapjes uit het groene oog. Bovendien kraakte het apparaat behoorlijk als ik de druktoetsen bediende en er was nogal wat kracht nodig om de zenderknop rondgedraaid te krijgen. Allemaal tekens aan de wand dat het apparaat op het punt stond de geest te geven. De heren ontleedden mijn oude radio, soldeerden contacten weer aan elkaar, maakten de zenderzoeker schoon en het slappe groene oog werd vervangen door een hagelnieuw. De oude radio speelde na zijn behandeling als vanouds en keek weer helder uit het groene oog.
Onlangs las ik een bericht in de Ede stad over het Repair cafe, waar je wordt uitgenodigd om met een defect apparaat langs te komen. Deskundige techneuten, die daar erg veel plezier in hebben, zullen dan een poging doen om jouw apparaat weer aan de praat te krijgen. Te repareren dus. Dat scheelt namelijk nogal wat grondstoffen en het scheelt u weer geld dat u niet hoeft uit te geven aan een ander exemplaar. Want, eerlijk is eerlijk, we zijn met zijn allen een beetje verslaafd geraakt aan kopen en wegdoen als iets stuk is. Daarbij moeten we wel opmerken dat niet alle apparatuur ontworpen en gemaakt is om te kunnen worden gerepareerd. Soms is het ontwerp doelbewust zo gemaakt dat je het als consument wel moet weggooien, terwijl er nog best goede onderdelen aan zitten. Die worden, samen met dat wat echt stuk is, ook weggedaan. En daarmee zouden we maar eens moeten stoppen. Toewerken naar een circulaire economie waar we wat zorgvuldiger nadenken over ontwerp, levensduur en reparatiemogelijkheid van het product. Dan putten we de aarde minder snel uit en hergebruiken kostbare grondstoffen. We zouden, net als die oude radio, weer meer met ons groene oog naar onze wereld kunnen kijken. Dat scheelt geld, de aarde grondstoffen en de generaties die na ons komen veel problemen. Dus zo’n repair cafe past helemaal in dit circulaire denken. Heeft u thuis een apparaat staan dat defect is? Niet weggooien maar even langs het Repair cafe. Je weet maar nooit! Ik wens u allen veel reparatiegenot.
Wanneer je vroeger bij de slager een pond gehakt bestelde kon diezelfde slager bij het afwegen zomaar vragen ‘mag het ietsje meer zijn.’ In de hoop net dat ‘ietsje meer gehakt’ te kunnen verkopen. Maar als je als klant dan sterk in je schoenen stond en aangaf dat dat ene pond echt wel voldoende was schepte de slager netjes een klein beetje gehakt terug en zorgde voor precies een pond. Kwestie van goed en beschaafd ondernemerschap. Hier in bestuurlijk en ondernemend Ede gaat het nogal eens anders. Heel anders dan vooraf gepland. Daar kan het zomaar gebeuren dat je een station bestelt en dat er 32 miljoen meer uitgegeven gaat worden dan is begroot. Zonder dat er gevraagd wordt ‘mag het ietsje meer zijn’. Maar goed, we hebben er dan ook heel wat voor teruggekregen. Voor naar schatting 200 miljoen hebben we nu eindelijk een gloednieuw station met mooie omgeving waar ook de bussen terecht kunnen. Een onvolprezen stationsklok die fier rechtop staat en in de wijde omtrek zichtbaar is voor de aankomende reizigers. Die overigens allemaal in hun NS app kunnen zien hoe laat het is, hoe laat hun trein vertrekt en vanaf welk perron. Zelfs aanpassing van de dienstregeling en eventuele vertragingen zijn daar zichtbaar. Maar dit terzijde . Zo’n hoeveelheid informatie kun je uiteraard nooit kwijt op zo’n toren met een stationsklok. Helemaal niet handig ook. Maar dat er ergens in het proces zaken rooskleuriger zijn voorgesteld en er hier en daar een enkele rekenfout in de optelsom is geslopen staat als een paal boven water. Dat afspraken anders uitpakken of men elkaar niet helemaal goed heeft begrepen. Tja, dat komt overal wel eens voor dus ook in Ede. Dit soort dingen gebeuren nou eenmaal op bestuursniveau. Dat snappen we allemaal, daar hoeven we niet goed voor te kunnen rekenen maar enkel goed voor te kunnen lezen. Er wordt inmiddels driftig rondgebeld door allerhande ambtenaren om het nog openstaande tekort via een geitenpaadje alsnog aangevuld te krijgen. Ik las ook dat het nogal kan waaien op het nieuwe perron maar hopelijk houdt de gemeente ons inwoners uit de financiële wind en draaien wij niet op voor de extra kosten. Ik wens alle toekomstige reizigers die gebruik gaan maken van ons prachtig nieuwe station een hele goede reis.
bron: Eerder gepubliceerd in Ede stad van 6 maart 2024
Sinds 2015 is hij weer helemaal terug in Nederland. En nu amper, 9 jaar verder, zijn er regelmatig grote zorgen onder schapenhouders. De angst dat de wolf bij hen toeslaat, en zich weer eens niet houdt aan de regels van het spel zoals wij mensen dat hebben bedacht, wordt almaar groter. Ergens in de jonge geschiedenis is, ter verbetering van de biodiversiteit, het plan opgevat om de wolf terug te brengen in het ecosysteem. Een ecosysteem dat al 150 jaar zichzelf had ingericht op een leven zonder wolven en daar een redelijke balans in had gevonden. Natuurlijk, door het ontbreken van de wolf was er wel noodzaak tot afschot van herten en zwijnen maar ik weet niet of dat gegeven van invloed is geweest op het terugbrengen van de wolf. Vast niet. Feit is nu wel dat, na deze menselijke ingreep in het ecosysteem, een nieuw probleem is ontstaan. Hoe onze dieren te beschermen tegen de wolf. Wel of niet afschieten of zoals gedeputeerde Zoet (BBB) heeft voorgesteld 1 miljoen euro per jaar beschikbaar stellen voor preventieve maatregelen zoals wolvenrasters voor alle dierenhouders in Gelderland. Afschieten? Moet ook kunnen. Natuurlijk moet dat kunnen. En een DNA test is daarbij niet nodig. ‘Duitse wolven keren namelijk vaak terug naar de plek waar ze al eerder eens succes hadden.’) Ik vind dat best een gevaarlijke aanname want het onderzoek betreft hier enkel Duitse wolven en ik ben er niet zeker van of hetzelfde ook zomaar voor Nederlandse wolven op gaat. Ik zou er dus voorzichtig mee zijn. Een jaar terug was de schatting dat er zo’n 35 wolven in Nederland zijn. Een snelle rekensom leert me dat wanneer je elk jaar 1 miljoen euro beschikbaar stelt dat omgerekend neerkomt op €28571 per wolf. Da’s veel geld voor een hernieuwde plek in het ecosysteem. Zeker wanneer dit bedrag jaarlijks terugkomt op de begroting van ons Provinciebestuur. Evengoed blijven we , hier in Ede en omgeving, last houden van dit roofdier en zit de angst er goed in. Ik adviseer daarom geen rode kapjes te dragen als je in het buitengebied gaat wandelen of de hei op gaat. Je weet immers maar nooit!
Waarschuwing vooraf! Eten in dit restaurant is geheel voor eigen risico. Wij nemen geen enkele verantwoordelijkheid met betrekking tot uw gezondheid zoals die zich mocht gaan ontwikkelen na uw bezoek aan ons etablissement. We wensen iedereen een aangenaam verblijf. We doen ons uiterste best rekening te houden met eventuele dieetwensen. Onze obers en serveersters zijn allemaal puntgaaf en ongeschonden. Dat willen wij graag zo houden. Dus liever geen verzoeken tot het maken van foto’s, daar komt vaak ruzie van en dan moeten onze medewerkers het vaak bezuren. Messen en vorken blijken keer op keer te belanden in ruggen, ogen, billen en borsten van onze medewerkers. Daar zijn wij, en u waarschijnlijk ook niet, onvoldoende voor verzekerd. Helaas kunnen we geen ijs als dessert serveren. Wereldwijd is al het ijs inmiddels gesmolten. Tja wat wil je ook met onze oeverloze zucht naar meer. Daar krijgt toch iedereen het warm van? Enfin, u bent hier nu toch. We wensen u een smakelijke en vooral gezellige maaltijd toe. Aan ons zal het niet liggen. Alles wat u nuttigt krijgt u van ons , gratis en voor niets. Op voorwaarde dat u netjes uw bord leeg eet. Het zal uw laatste keer zijn dat u nog op restaurant kunt gaan.
MENU
Onze Starters
Pfas paddenstoelen gevuld met diverse soorten groenten
Gegrilde garnalen in lood op een bedje van steenkool sla
Ganzeleverpaté met julienne gesneden bruinkoollof
Onze Soepen
Uiensoep met genetisch gegratineerde kaassnippers.
Tomatensoep van radioactief gedroogde vleestomaten.
Heldere groentesoep met vuurvlieg verlichting.
Onze Hoofdgerechten
Gebakken lamsoor op een bed van schapenvet. Afgelakt met ruwe aardolie zalf.
Hoofdkaas in salpeterzuur met zoete pruimen uit blik.
Weense vleesplak met gepaneerd eierschaafsel.
Onze Desserts
Fruit is er nog wel maar alleen uit blik. Aardbeien, kersen, morellen, abrikoos uit de doos gedroogd en geweld in zwaar water?
Wat zou u willen drinken?
Op de kaart hebben we Aardolielimonade, Benzine Brandewijn met Bubbels (BBB) Dieselsap, Ongelood regenwater met peroxideparels Gelo smeltwater met peroxideparels
Vruchtensappen zijn er niet meer. Evenals verse vruchten. Ook allemaal verdroogd. Maar niet getreurd het maakt toch geen zak meer uit hoe u naar de kloten gaat. Kunt u het maar meteen goed aanpakken. Na onze maaltijd bent u gegarandeerd binnen twee weken verlost van alle klimaatzorgen die maar in uw hoofd blijven spoken. Wij hebben nog nooit klanten teruggezien die kwamen reclameren. Dus met onze kwaliteit zit het wel goed. Rest ons nog een laatste opmerking. U hoeft bij ons niet te betalen voor uw eten en drinken. Wel vragen wij een vrijwillige bijdrage voor een natuurbeschermingsorganisatie naar keuze.
De Schrijvende Hollander 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.