Omgeven door het water Vanaf mijn vormeloos begin Wat een wonder dat het leven Altijd in de zee begint
Drinkend van het water Uit mijn moeders borst Stroomt het in mijn mond Beschermend uit haar lichaam Vult het mij met levensvuur En sluit met mij Een levenslang verbond
We tarten de natuurwet Als je kunt drijven door de tijd Kun je lopen op het water opstaan uit de dood vechtend bij de Jabbok Met een onvermoede engel Wordt ik dronken van het water dat mij leven doet.
Nog maar eens de ‘sehnsucht’ zoeken Die perfecte duitse term voor . . . Ik ken geen hollands synoniem ‘Verlangen’ komt er niet eens bij in de buurt. Dus hou ik het bij ‘sehnsucht’. Het gaat voorbij ‘verlangen’, is tegelijkertijd een staat van zijn. Het kent geen lethargie, geen loomheid. Het is geen zoeken naar een licht ergens aan het einde van een tunnel. ‘Sehnsucht’ onderga je niet, daar verkeer je in, al is het maar voor even. Tegelijkertijd vertraagt versnelt vertraagt versnelt de tijd Het lijkt alsof het eeuwen duurt. ‘Sehnsucht’ is wat kleur geeft aan het leven.
0033 (geen beeld) Jezus Christus de verlosser Salvator Mundi verkocht voor 30 zilverlingen
2017 Jezus Christus de verlosser Salvator Mundi verkocht voor 450 miljoen
Bonhoeffer (reprise)
Zeven dagen maar verwijderd van bevrijding uit het kamp. Zeven dagen maar verwijderd van een leven na de dood, bekent hij met zijn kerk Zijn God en tart daarmee zijn lot. Eerder dan de engelen reddend konden komen waar hij in zijn cel alleen maar van kon dromen, vond de dood hem in zijn vonnis. Op de valreep haastig uitgesproken als gevangene van een verziekt systeem maar van troostend licht toch niet verstoken
“Door goede machten trouw en stil omgeven…” Dichtte Hij in zijn laatste uren alle lof zijn Maker toe. Wat als hij was blijven leven. Wat had zijn denken over God en waarheid ons vandaag de dag gegeven?
Zeven dagen na zijn sterven kwamen zijn bevrijders net te laat. “door goede machten trouw en stil omgeven…” Ach je weet wel hoe dat gaat. Nu lezen we zijn boeken en wat hij destijds heeft geschreven, over een kerk die zich bekende tot waarheid klaarheid en vertrouwen. Navolging gaat niet over rozen zeker niet als je in Zijn licht gevangen bent. zeker niet wanneer je op die Rots je klein geloof probeert te bouwen.
Ik heb mezelf bevrijd Van een dichtgetimmerd godsbeeld Niet van een god die mij bevrijdt Ik blijf in Hem geloven Omdat ik dat wil Misschien nog meer omdat ik niet anders kan
Ik heb de sprong gewaagd Van mijn duister naar Zijn licht Hij klopte op mijn deur Ik deed voorzichtig open En zag mijn eigen angst in Zijn gezicht
Maar ook de liefde stroomde met Hem binnen In nog onuitgesproken zinnen mocht ik een nieuwe taal ontvangen Ik lees tussen de regels wat Hij me dagelijks vertelt Ik schrijf me voor Hem uit in onvermoede klanken Hij is het Woord dat in mij vlees geworden is Ik weet dat al mijn haren zijn geteld
Steek je stekker in mijn neusgaten. Voedt je met mijn spanning en laadt je op. Om daarna je krachten weg te laten vloeien In een langzaam uitgemeten tijd. Er is stroom genoeg Zolang de zon schijnt, de wind waait, de regen valt.
23 januari 2022. J.d.V.
Ik ga op zoek naar het lege stuk voorbij nietszeggendheid Daarvoor heb ik geen kaarten nodig Ik hoef enkel maar te kijken naar commerciële TV Hun reclameblokken opgerekt tot minidocu’s verklaren mijn verstand volkomen overbodig
Uit slaap gevallen. Vindt de hand die eerder losliet. Pakt die voorzichtig beet. Haar nog niet wekken is de opdracht. In een woordloos beminnen draagt hij haar naar het ontwaken toe.
22 januari 2022 J.d.V
Laat mijn kompas toch zuiver zijn Ongeveer de juiste richting Nog niet zeker waar naar toe Het krachtenveld waarin ik leef Niet helder zichtbaar en het doet er ook niet toe Hoogstwaarschijnlijk zal het goed zijn Uiteindelijk kom ik thuis In elk geval kom ik met elke stap dichterbij dat punt van onomkeerbaarheid
17 januari 2022 J.d.V
Grijsheid schreeuwt de dag weer door De vogel blijft maar zitten op zijn tak En denkt nog ‘Heb ik dit?’ Vliegen heeft geen zin vandaag Zolang de hemel zich gesloten houdt Steekt hij zijn snavel in zijn verenpak En blijft zitten waar hij zit.
Trek ik me terug In de stilte in mijn hoofd Om te ontdekken dat het ook daar nog steeds onrustig is
Hoor ik mijn bloed Pulseren door mijn aderen blijf er wakker van En tel de slagen
Wacht ik op betere dagen Meer vrede, minder boosheid Minder angst en meer nuance.
Hoop ik op doorbraak Van een nieuw moreel besef Van wat goed is en helend Voor de mensen van vandaag.
Zondag 21 november 2021 Juko de Vries
Ik ben niet getekend door het leven maar door de Levende zelf. Ik geef de heimwee door van een onbegrensde hemel. In elke poging van beschrijven wil ik in Hem blijven,gelijk Hij in mij Door brood en wijn. Als teken van herinnering. Als vleesgeworden adem van Zijn geest Als zoutend zout op deze aarde of als afvallige profeet. Want enkel Hij kan uit zondaars mensen maken die weer ademen in Hem. Enkel Hij kan wat gebroken is weer helen met Zijn stem Hij is er en hij spreekt. Hij spreekt en alles is.
De kamer ruikt naar sex en drank De laatste irritante mug is uren terug al doodgemept
De glazen wijn staan op de grond En afgerukte kleren liggen her en der verspreid Twee naakte lijven zij aan zij Uitgeput van deze zoete strijd Het was tijd
De liefde wacht niet op haar beurt Voor weer een offensief Ze liggen moe en uitgeput en hebben elkaar zonder woorden lief
Bemin elkaar,bestrijd elkaar verwacht elkaar bevrijdt elkaar en.... heb lief, heb lief, heb lief.....
Nog steeds onzeker als dat kind van vier Gevangen in een lichaam Dat niet langer luistert Maar langs ongecontroleerde spasmen Een leven al geleefd Blijft zij zich voeden met de kruimels die het leven haar nog dagelijks toebedeelt
Het mooiste heeft ze wel gehad Ze slijt haar dagen in een rolstoel Medicatie houdt haar zelfbeeld overeind Ze vraagt zich soms in alle eenvoud af Wat doe ik nou nog hier Ik mag dan vierentachtig zijn Ik ben nog net zo diep vertwijfeld Als destijds dat kind van vier.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.