-juko-

(Nog een maand tot de verkiezingen.)

Wanneer je met een aantal mensen een gezelschapsspel wilt spelen is het van belang dat iedereen die mee doet op de hoogte is van hoe het spel in zijn werk gaat. Wat de bedoeling van het spel is en welke regels men moet volgen om tot een voor iedereen bevredigend spelverloop te komen. Vaak gaat het om eenvoudige zaken als om beurten werpen met dobbelstenen. Soms moet je een beurt overslaan, soms moet je zelfs plaatsen terug. Dus dat je dan op je beurt kunt wachten is wel een vereiste. Dat je ook doet wat het spel van je vraagt en dus aan de regels houdt is er ook zo een. Het kan niet zo zijn dat een medespeler voor zijn beurt gaat, of wanneer zijn worp hem of haar niet zint de stenen nogmaals oppakt om te werpen. Onder het uitroepen van :’Nee, deze worp geldt niet. Ik liet per ongeluk mijn stenen te vroeg uit mijn handen vallen.’ Dat heet valsspelen en daarmee plaats je jezelf feitelijk buiten de spelorde.
Je kunt niet zomaar tijdens het spel gaan roepen dat de regels niet deugen of ook maar een mening zijn. Daarmee frustreer je het spel en maak je gebruik van oneerlijke technieken om maar te winnen.  

Een gezelschapsspel werkt alleen als iedereen de regels kent en accepteert. Soms win je, soms verlies je; soms moet je wachten of zelfs stappen terugdoen. Maar zodra iemand weigert zijn beurt af te wachten of de dobbelsteen opnieuw gooit omdat de uitkomst niet bevalt, valt het spel uiteen. Regels en respect houden het spel eerlijk en plezierig voor iedereen.

Onze democratie werkt op dezelfde manier. Verkiezingen, debatten en procedures zijn geen vrijblijvende afspraken, maar de spelregels die ervoor zorgen dat iedere stem telt en dat beslissingen op een eerlijke manier tot stand komen. Wie deze regels negeert of voortdurend betwist zodra ze niet uitkomen, ondermijnt het vertrouwen en plaatst zichzelf buiten de orde.

Maar er is meer dan regels alleen: ook de toon telt. Zoals bij een spel de sfeer bedorven raakt als iemand schreeuwt of het bord omvergooit, zo wordt politiek giftig wanneer debat verandert in persoonlijke aanvallen en kabaal. Beschaafd debatteren betekent luisteren én spreken, argumenteren in plaats van beschimpen, en erkennen dat ruimte geven aan een ander niet gelijkstaat aan verlies, maar aan respect voor het proces.

Hetzelfde geldt voor het te woord staan van de media. Wie helder, eerlijk en met zelfbeheersing spreekt, vergroot vertrouwen. Niet omdat diegene altijd gelijk heeft, maar omdat de manier van optreden getuigt van verantwoordelijkheid. Zo wordt zichtbaar dat politiek meer is dan winnen of verliezen: het is samen verantwoordelijkheid dragen.

Regels, toon en respect vormen zo de basis van een democratie die niet in chaos vervalt, maar in staat is burgers te verbinden. Zoals een spel pas leuk is wanneer iedereen zich aan regels houdt, zo bloeit onze democratie pas op wanneer vertegenwoordigers niet alleen de wet respecteren, maar ook de kunst verstaan van beschaafd en overtuigend spreken. Natuurlijk in verkiezingstijd is het zaak dat je je als partij profileert en dus uitspreekt wat je belangrijk vindt. Hoe je de toekomst voor het land ziet en op welke wijze je daaraan wilt werken. Maar als eenmaal de uitslag duidelijk is weet iedereen hoe de kaarten liggen. Dan is het zaak om, in het landsbelang, zo spoedig mogelijk tot de vorming van een nieuwe regering te komen en er dan ook met alle gecommitteerden de schouders onder zetten. Dan spelen we het spel volgens de regels en komt het spel tot zijn recht.

En toen ging alles op zwart, waar het wit had moeten zijn. Het zicht ontnomen op een positieve uitkomst. Nu weten we niet meer precies wat er op de grond gebeurt. We kunnen het enkel vermoeden. Evengoed hebben we de afgelopen tijden nog een beeld kunnen vormen met wat ons mondjesmaat werd aangeleverd aan beeldmateriaal en getuigenverslagen. Intussen gaat het Israëlische leger gewoon verder met het plegen van genocide. En de wereld? De wereldleiders? Het stinkend rijke Westen? Onze leiders? Onze volksvertegenwoordigers? Niets gebeurt er. Geen rode lijn, geen acties, geen unaniem besluit. Geen actieve bemoeienis met wat er daar plaatsvindt. Wel leren we onze kinderen over genocide en hoe verschrikkelijk dat is en dat het nooit meer mag gebeuren. Jaarlijks herdenken we en steken we onze energie in de opvoeding van de volgende generatie. Nie wieder, nooit meer en dergelijke sterke standpunten. Ethisch hebben we het hier allemaal mooi op een rijtje, maar als het op daadkrachtig handelen aankomt staan onze leiders werkelijk met de mond vol tanden. Dan moet het gewone volk maar weer de straat op om te protesteren. En vervolgens worden die protestacties weer gepolitiseerd en omgebogen voor eigen electoraal gewin. De rechtervleugel van die Israëlische regering mag dan de weg kwijt zijn, hier in het Westen kunnen we de kaart ook niet meer lezen.  Welke grote natie roept Netanyahu en zijn rechtse politieke vrienden nu eindelijk eens een halt toe? Als alles zwart wordt en er geen helder licht meer schijnt op wat daar ter plekke gebeurt dan moet hier in het Westen een lamp gaan branden. Een journalistieke lamp, een politieke lamp, een menselijke lamp gevuld met compassie voor alle, ik herhaal, alle slachtoffers van een genocide. Zelfs de bijbel geeft duidelijk aan dat je je lamp nooit onder een korenmaat mag verstoppen. En dan hebben wij het hier over onze Joods-christelijke wortels en dat die gevaar zouden lopen door medelanders die tot vijand zijn verklaard, hier geboren maar opgegroeid in een gezin van islamitische origine. Er zijn genoeg gematigde moslims die hier hun seculiere plek kunnen innemen als wij ze daartoe maar de gelegenheid zouden gunnen. Maar, nee, we zijn bang en laten ons leiden door onze onredelijke angsten, die ons dagelijks worden aangepraat.
En niet een keer maar bij herhaling. Wanneer je iets maar vaak genoeg herhaalt gaan we er vanzelf in geloven. ‘A constant dripping wears away the hardest stone’; is hier van toepassing. Al is het een onwaarheid, eenmaal vaak genoeg herhaald wordt ze vanzelf waar. Omdat men het nou eenmaal niet zo nauw neemt met feiten. Want een feit is ook maar een mening.
Maar laten we de feiten eens op een rij zetten!
Hieronder staan cijfers van het aantal doden, gewonden en gegijzelden van 7 oktober 2023. zoals die bekend zijn uit betrouwbare bronnen. Let op: de cijfers kunnen afhankelijk van de bron iets afwijken.
                                                                                                                                      Doden Israël 1.200                                                                                                                         
Gewonden Israël 1.400-1.600                                                                                            
Gegijzelden 251 personen ontvoerd naar Gaza.
Inmiddels zijn 65.000 Gazanen omgebracht door Israël en heeft het 148 gegijzelden levend terugontvangen of bevrijd. 58 lichamen van omgekomen gegijzelden zijn terugontvangen. Er worden nog 48 gijzelaars vastgehouden door Hamas.
Zelf denkt Israël dat er nog 20 in leven zijn. Tel uit je winst in doden en levenden.
Beide partijen verliezen zoals dat altijd het geval is met een echte oorlog.

Op het oorlogsmonument in Lunteren staan de woorden: ‘Laten wij het niet vergeten.’
Het is een echo van wat hier in het verleden is gebeurd en een herinnering aan de dorpsbewoners die in de oorlog het leven hebben gelaten. Een digitale rondgang levert 42 namen op van dorpsbewoners die tijdens de oorlog op een of andere wijze zijn omgekomen.
Elk jaar sta ik, samen met andere dorpsbewoners op de herdenking op 4 mei, een paar minuten stil bij deze steen. Vaak kom ik er ook langs want ik woon er in de buurt. Dus ik zie de tekst regelmatig en altijd wanneer ik dit zie denk ik aan de mede dorpsbewoners, denk ik aan het Joodse volk dat in die oorlog een ongekende prijs heeft betaald, denk ik aan Gaza. Denk ik aan Israel dat nu een genocide pleegt op het Palestijnse volk in Gaza. Denk ik aan de gewonde kinderen in Gaza. Denk ik aan de doden van 7 oktober. Ja ook dat mogen we niet vergeten.
Maar er is wat anders aan de hand met Nederland, met onze regering, onze kamer van democratie.
Want er speelt zich een genocide af voor de ogen van de hele wereld en er wordt niets gedaan, hoewel, niets. Er zijn initiatieven om gewonde kinderen uit Gaza hierheen te halen om ze hier de zorg en verpleging te bieden die daar niet langer mogelijk is.
Maar die initiatieven worden gedwarsboomd door weer anderen. De voors en tegens spreken elkaar, zoals gewoonlijk, weer eens tegen. Een democratisch debat is gevoerd. Motie verworpen. Een compromis sluiten blijkt niet mogelijk. Het uiteindelijke resultaat is dus dat ook wij samen met onze regering en onze gekozen volksvertegenwoordiging gewoon inactief blijven toekijken hoe de genocide zich voor onze ogen blijft afspelen. En dat is natuurlijk iets om je kapot voor te schamen. Wij zijn Nederlanders en wij kijken toe. Ja, we weten allemaal hoe erg het is wat daar gebeurd maar, wij kijken toe. Onze regering kijkt toe en onze volksvertegenwoordiging bereikt geen overeenstemming over een motie. En ergens in het zand van Gaza bijten kinderen in het stof. En ergens in het zand van Gaza wordt de haat van de toekomst gezaaid.
En ergens in het zand van Gaza huilt een vader, moeder, opa, oma, oom, tante, neef, nicht, zus of broer. Om wat zo zinloos verloren ging. We moet niet alles politiseren want dan wordt dat het masker waarmee we alles kunnen verbergen. We klagen over straatprotesten en deelnemers die zichzelf onherkenbaar maken. Toegegeven, dat hoort ook niet, maar je verschuilen achter de politisering van een menselijke tragedie is een minstens even grote misse daad. Hoe houden wij ons hart zacht. Mijn God, wat een uitdaging is dat vandaag de dag.

Er vindt een omkering plaats in de wereldwijde samenleving.
Niet langer vullen wij vanuit onze realiteit het internet, maar het internet beïnvloedt steeds meer de realiteit van ons bestaan. We zijn intussen slachtoffer geworden van onze eigen collectieve verslaving aan ‘ophef’ en de algoritmes die daarop zijn ingesteld.

Alsof een kwade genius ons telkens opnieuw voorhoudt wat van belang is en ons daarmee zand in de ogen strooit. Die kwade genius zijn wijzelf: in onze naïviteit hebben wij de doos van Pandora geopend die het digitale domein is geworden. Nieuwsgierig als wij nu eenmaal zijn, proberen we natuurlijk van alles uit en kijken we of we ermee wegkomen. Dat was al het geval in het paradijs, waar Eva van de appel at nadat de slang haar een halve waarheid had verkondigd. Namelijk deze:

> *Hij zei tegen de vrouw: “God heeft toch gezegd dat jullie van geen enkele boom in de tuin mogen eten?”*
> *De vrouw antwoordde: “We mogen van alle vruchten van alle bomen in de tuin eten. Alleen niet van de vruchten van de boom die in het midden van de tuin staat. Daarvan heeft God gezegd: ‘Van die boom mogen jullie niet eten. Jullie mogen hem zelfs niet aanraken, want anders zullen jullie sterven.’ “*
> *Maar de slang zei tegen de vrouw: “Jullie zullen helemaal niet sterven. God weet dat als jullie daarvan eten, jullie de waarheid zullen zien. Jullie zullen net als God weten wat goed en kwaad is.”*

En dit is precies zoals de ontwikkelaars van sociale media en digitale platforms de mensheid hebben verleid tot collectieve omarming van hun producten en diensten. Niet met opzet, maar door het gebruik ervan zijn we aanbeland in de wereld van vandaag, waar mensen zelf niet langer bepalend zijn, maar waar onze collectieve verslavingsgevoeligheid overheerst: voor nepnieuws, halve waarheden, ophefberichtgeving en influencers die het niet meer zo nauw nemen met de waarheid.

En daarmee is het begrip *waarheid* relatief geworden. Het is maar wat de gek ervoor over heeft. Het is maar net waar je voorkeur ligt of waar je je het prettigst bij voelt. Waarheid als begrip is uitgehold tot een jas die we naar believen kunnen wisselen. Met als resultaat een collectieve verwarring: een digitale verzuiling, opgesloten zitten in je eigen bubbel, versterkt door algoritmes die op hun beurt weer dienstbaar zijn aan het verdienmodel erachter — met vereenzaming tot gevolg. Dat is Facebook, Truth Social, X en al die andere adepten uit Silicon Valley.

Inmiddels wordt langzaam duidelijk hoe verstrekkend de verwarrende invloed van die virtuele wereld is op mensen. Wat ooit begon als riooljournalistiek, waar slechts een overzichtelijke groep mensen zich door liet beïnvloeden, is nu gemeengoed geworden omdat algoritmes ook acteren op per abuis aangeklikte schermen. Sterker nog: onbedoeld klikken op advertenties die zomaar ineens opdoemen, kan je profiel ook nadelig beïnvloeden. We kennen het allemaal wel: dat je zonder dat je het doorhebt ineens denkt: *Hoe dan? Waarom kijk ik dit? Waarom lees ik dit?*

Omdat er dus een wereldwijde omkering gaande is, waarin het internet steeds meer onze dagelijkse realiteit beïnvloedt.

Gezegend zijn zij die hun schermtijd kunnen beperken tot enkel het hoognodige en zich daarbuiten begeven in de werkelijke realiteit: de rustgevende natuur, de warmte van de zon of de streling van de wind. Gezegend zijn zij die nog zijn opgegroeid in die goede oude analoge tijd.

De liefde in mij is zo goed als ‘Ik Ben’.
Ik heb het niet van mezelf maar van Typhoon die in de jongste aflevering van Beste Zangers een weergaloze zinssnede ten beste geeft.
De liefde in mij is zo goed als 'Ik Ben.'
Deze jongen heeft een thuis gevonden na veel omzwervingen via Lobi da Basa en God S.O.S
want ja, wanneer we een sos bericht laten uitgaan is de redding vaak nabij ook al lijk het van niet.
Maar goed wij gebroken mensen kunnen vaak niet voorbij onze eigen schaduw zien of we gaan in ons eigen licht staan. Dan kom je ook niet veel verder dan blijvend zoeken in de schaduw. En wanneer het donker om je heen is zie je makkelijk het licht.
Terug naar zijn moment, daar in die villa. De liefde is zo goed als ‘Ik Ben.’
Als een pijl schoten die woorden mijn hart binnen en wist ik weer waarom ik deze jongen zo bewonder. Om zijn taal, om zijn rust, om zijn bewogenheid met de wereld om hem heen.
Inderdaad Zijn liefde in mij is zo goed als ‘Ik Ben.’

Gisteren 21 augustus stond er in de NRC een artikel  over verlaging van de kiesgerechtigde leeftijd.
Die zou van 18 jaar naar 16 jaar verlaagd moeten worden. De argumenten waarom precies worden daar maar mondjesmaat gegeven. Argumenten die de discussie hierover telkens in de kiem smoren daarentegen weer wel. Het is duidelijk dat nederland als land komt stil te staan waar het deze dingen betreft. Enerzijds dus die verlaging van de kiesgerechtigde leeftijd want de jongeren hebben wel degelijk ideeën over welke kant het op moet met hun land anderzijds zie ik dan ook weer een heel ander bericht in een andere krant. In het AD viel mijn oog op een kort bericht over Jasmijn, vijftien jaar, en harde werkster in haar eigen rijdende frietkraam. Kennelijk zijn we dus van mening dat je wel op een vergelijkbare leeftijd (wat scheelt het) je stem zou moeten kunnen uitbrengen maar wanneer je, zoals Jasmijn, keihard werkt in je eigen opgezette bedrijfje grijpt de inspectie resoluut in. De reden was niet het werk zelf maar het hete vet dat gevaarlijk kan zijn evenals de omgang met mogelijk agressieve klanten. Dus Jasmijn mag ook niet meer bij de kassa staan. Wel mag ze de afwas doen en bestellingen opnemen. Kortom we mogen in nederland straks met een gerust hart als zestienjarigen naar de stembus want we zijn immers niet langer meer  beïnvloedbaar op die leeftijd, toch? Maar heet frituurvet is een stap te ver en daarvoor willen we onze jongeren uiteraard beschermen.
Saillant detail is dat een en ander pas na een (anonieme?)melding (klikspaan) bij de inspectie bekend werd.
Ik wens Jasmijn het geduld toe om tot haar zestiende pas op de plaats te maken want op die leeftijd mag ze alle werkzaamheden weer probleemloos verrichten. 

Laten we zaken nu eens eindelijk echt gaan oplossen. De verkiezingen komen er aan en wij Nederlanders snakken naar afdoende oplossingen.
Laten we niet oeverloos vertragen maar nu eindelijk eens de koe bij de horens pakken.
Man en paard noemen, en ja, hoge bomen vangen dan heel veel wind. Want er moeten pijnlijke besluiten genomen worden. Wees dan maar even het zwarte schaap maar los zaken op. Daar ligt de eerste winst.
Het beest bij de naam noemen. Want ook in Nederland vliegen de gebraden duiven niemand in de mond. We moeten er met elkaar de schouders onder zetten. 

Wat hebben we daar voor nodig!

In elk geval politici die, met liefde voor heel Nederland, hun tijd en energie willen geven om ons land te dienen. 
Dienstbaarheid aan het land dus in plaats van politiek als opstapje naar een mooie maatschappelijke carrière.
Mensen met kennis van zaken over de belangrijke onderwerpen die een oplossing verlangen.
Betrouwbaarheid en integriteit. Inclusieve denkers die een visie creëren waarmee Nederland en al haar inwoners verder kunnen. Waardoor iedereen, ijverig als mieren, mee wil doen en zijn of haar eigen plek durft innemen en de handen uit de mouwen wil steken.
Perspectief bieders die in staat zijn vooruit te denken en daarmee verder dan de eerste vier jaren van een regeerperiode durven kijken. 
Dat de paarden die de haver verdienen ze vervolgens niet krijgen is bij iedereen wel bekend. We gaan hier geen namen noemen, jij bakken en uitsluiten nee, we gaan bij onszelf te rade, denken eens goed  na over onszelf, onze eigen rol, onze eigen bijdrage aan onze samenleving.
Zijn wij dan beter dan welk ander mens ook? Kleuren wij nooit buiten de lijntjes? Zijn wij niet net zo feilbaar als de ander? 
IK zoek naar een partij die zaken wil oplossen. Die werk maakt van het oplossen van de CO2 problematiek, Boeren perspectief geeft binnen wettelijke kaders en ze niet langer als speelbal van een Agrarische markt en bijbehorende bankensector maar laat bungelen 
Ik zoek naar een partij die werk maakt van woningbouw en daarin weer doelbewust regulerend durft optreden. Ik zoek naar een partij die inclusief denkt en voor alle inwoners in Nederland leidend en richtinggevend wil zijn met inachtneming van ieders eigenheid. Die partij is niet te vinden op de flanken van ons politieke speelveld. Die flanken zijn intussen aardig uitgespeeld, zoveel moet wel duidelijk zijn geworden. Ergens in het midden ligt de weg omhoog voor ons allemaal. Dat de vis duur betaald zal worden is overduidelijk en als we ons daar vooraf op instellen is dat alleen maar verstandig. Dat vereist moed, visie, daadkracht en liefde voor het land.
Dat vereist inclusief denken opdat ieders eigenheid gewaarborgd blijft en we zo ver vanuit de eigen culturele achtergrond mede vorm willen geven aan een Nederland waar het goed toeven is.
Dus beste kiezer, denk eerlijk en vooral zelf na hoe jouw Nederland er uit zal moeten gaan zien, bepaal je keuze en breng straks in volle overtuiging je stem uit!