Ergens in het zand van Gaza. . .

Op het oorlogsmonument in Lunteren staan de woorden: ‘Laten wij het niet vergeten.’
Het is een echo van wat hier in het verleden is gebeurd en een herinnering aan de dorpsbewoners die in de oorlog het leven hebben gelaten. Een digitale rondgang levert 42 namen op van dorpsbewoners die tijdens de oorlog op een of andere wijze zijn omgekomen.
Elk jaar sta ik, samen met andere dorpsbewoners op de herdenking op 4 mei, een paar minuten stil bij deze steen. Vaak kom ik er ook langs want ik woon er in de buurt. Dus ik zie de tekst regelmatig en altijd wanneer ik dit zie denk ik aan de mede dorpsbewoners, denk ik aan het Joodse volk dat in die oorlog een ongekende prijs heeft betaald, denk ik aan Gaza. Denk ik aan Israel dat nu een genocide pleegt op het Palestijnse volk in Gaza. Denk ik aan de gewonde kinderen in Gaza. Denk ik aan de doden van 7 oktober. Ja ook dat mogen we niet vergeten.
Maar er is wat anders aan de hand met Nederland, met onze regering, onze kamer van democratie.
Want er speelt zich een genocide af voor de ogen van de hele wereld en er wordt niets gedaan, hoewel, niets. Er zijn initiatieven om gewonde kinderen uit Gaza hierheen te halen om ze hier de zorg en verpleging te bieden die daar niet langer mogelijk is.
Maar die initiatieven worden gedwarsboomd door weer anderen. De voors en tegens spreken elkaar, zoals gewoonlijk, weer eens tegen. Een democratisch debat is gevoerd. Motie verworpen. Een compromis sluiten blijkt niet mogelijk. Het uiteindelijke resultaat is dus dat ook wij samen met onze regering en onze gekozen volksvertegenwoordiging gewoon inactief blijven toekijken hoe de genocide zich voor onze ogen blijft afspelen. En dat is natuurlijk iets om je kapot voor te schamen. Wij zijn Nederlanders en wij kijken toe. Ja, we weten allemaal hoe erg het is wat daar gebeurd maar, wij kijken toe. Onze regering kijkt toe en onze volksvertegenwoordiging bereikt geen overeenstemming over een motie. En ergens in het zand van Gaza bijten kinderen in het stof. En ergens in het zand van Gaza wordt de haat van de toekomst gezaaid.
En ergens in het zand van Gaza huilt een vader, moeder, opa, oma, oom, tante, neef, nicht, zus of broer. Om wat zo zinloos verloren ging. We moet niet alles politiseren want dan wordt dat het masker waarmee we alles kunnen verbergen. We klagen over straatprotesten en deelnemers die zichzelf onherkenbaar maken. Toegegeven, dat hoort ook niet, maar je verschuilen achter de politisering van een menselijke tragedie is een minstens even grote misse daad. Hoe houden wij ons hart zacht. Mijn God, wat een uitdaging is dat vandaag de dag.