Vandaag was te heet voor de tijd van het jaar. Het is al langer te warm en in toenemende mate zie je de bomen, amper groen alweer verkleuren naar lichte herfsttinten. Puur door gebrek aan water. Tel daarbij op het heerlijk nat maken van de stoeptegels, want bijna iedere tuin is tegenwoordig een geplaveid kaveltje met slechts hier en daar een enkele bak groen. Het zou al volstaan om slechts die bakken met een gietertje te begieten maar nee, we hebben immers een buitenstaan en een slang en een spoeier dus zetten we die gewoon driekwartier lekker aan. Intussen loopt het meeste water ongebruikt weg via het plaveisel richting afvoerputje langs straatkant. Iemand erop aanspreken is vragen om een knal voor je kanis. “Hoezo, ‘t is toch mijn eigen water, heb ik toch zelf voor betaald? Waar bemoei jij je mee!”
En zo attendeert Vitens ons vrij zinloos erop dat ze de aankomende zomer echt vrezen voor een watertekort. Ze moeten immers nu al de druk verlagen zodat er bij iedereen toch nog water uit de kraan kan komen. Verlaagden ze maar eens een keer niet de druk, lieten ze het maar een keer gebeuren. Geen aanpassingen aan waterdruk tijdens het waterspitsuurtje elke avond tot er inderdaad echt niets meer uit de kraan komt. Eens kijken hoe snel men dan het gedrag aanpassen wil. Beetje zuur stukje maar eerlijk gezegd erger ik me best wel aan de gretigheid en vaak ook onnadenkendheid van sommigen.
Laten we wat meer naar elkaar omkijken en let een beetje op elkaar, ook in deze zaken.
Onlangs begonnen in dit boek. De eerste paar hoofdstukken zijn al zo herkenbaar. Hoe ontzettend er niet opgevoed wordt in Nederland. Hoe enorm lastig het voor veel ouders is om hun kinderen normen en waarden bij te brengen omdat ze in hun eigen opvoeding een lasser faire structuur hebben meegekregen. Een uitvloeisel van de Zestiger jaren en de ontzuiling. Hoe lastig het voor huidige jongeren is om zich aan algemeen gangbare beschaafde normen te houden omdat ze die niet hebben meegekregen. In de tijd van Balkenende werd dan wel het normen en waarden debat aangezwengeld maar niemand wist wat dat was. De innerlijke rem ontbreekt bij velen en het lijkt enkel maar erger te worden. Dat verklaard waarom het kan dat zelfs in Coronatijd het aantal innamen van rijbewijzen nog is toegenomen. Een grote “Dat moet kunnen” houding is in de Nederlandse samenleving gevaren. Het boek is af en toe humoristisch ware het niet dat het tegelijk ook tragisch is om te constateren dat het zo bergafwaarts gaat met ons Nederlanders. “De Nederlandse kinderen zijn de slechtst opgevoedde kinderen ter wereld. “ “Een krijs en je krijgt ijs.” Er wordt gesproken in het boek van “kindcentrisme ” zich uitend in de slogan “Own Family First” en die laatste zin toont opvallend veel gelijkenis met het adagium van Trumps rede tijdens zijn inauguratie als president van de verenigde staten. “America First.” Toevallig ook een telg uit de Babyboom generatie. Het is in elk geval geen geruststellende gedachte.
Wie meer wil lezen: De Pretparkgeneratie van Arjan van der Leij. Uitgegraven bij Nijgh en van Ditmar.
De makers van het programma Even tot Hier zijn wat mij betreft glansrijk geslaagd in hun aanpassing aan het nieuwe normaal. Met een wand van digitaal ingelogden hebben ze tijdens de uitzending toch een prettig contact met het publiek. Weliswaar is de crew weggevallen van band en musicalmedewerkers Miguel Wiels zit er gelukkig nog wel. Als aangever voor sommige inkoppertjes. De afgelopen uitzending was er weer een om niet te vergeten. Dit keer presenteerden beide heren het Euro virus long festival. Voor COPD patiënten een herkenbaar verhaal en feest in eigen keuken. Zeker na de zomer, wanneer de ‘R’ weer in de maand komt en overal de houtkachels of open haarden weer aangaan in de buurt. Dan neemt de prikkelbare long weer een hoge vlucht. Nou kan ik je ook vertellen dat uitlaatgassen van brommertjes,scooters en auto’s ook behoorlijk op je longen kunnen slaan. Waar ik vroeger, zelf ook bromfiets rijdend, nietsvermoedend stond te knetteren bij de stoplichten zonder er zelf last van te hebben, ondervind ik sinds ik zelf CIOPD patient ben erg veel last van de jongelui vol knetterend zaad.
Ik juich de ontwikkeling en verkoop van elektrische fietsen en scootervarianten dan ook van harte toe. We kunnen in het nieuwe normaal dan ook een grote stijging verwachten van deze variant van voortbewegen. DE mensen zien er in de nabije toekomst van af om nog met openbaar vervoer te gaan reizen. Dat is bij uitstek een kwetsbare plek waar je snel besmet kunt raken. En als de economie weer verder inzakt en mensen hun auto niet meer kunnen veroorloven zijn ze aangewezen op de eerst bereikbare variant.
De elektrische fiets of de elektrische scooter. Een elektrisch pausmobiel /Kermit genaamd zou ook nog kunnen. Maar dat met het nieuwe normaal straks de auto minder verkocht zal worden zullen mensen meer en meer gaan kiezen voor de e-bike. De Spartanen, Gazelles, Batavussen,Stella’s, Kalkhoffd, van Moors, en alle anderen zijn momenteel niet aan te slepen.
Het doet pijn dit te lezen. Telkens weer opnieuw vraag ik me af waar de haat toch vandaan komt. Waardoor ze telkens weer opnieuw oplaait. Wat de diepste drijfveren zijn van de mensen die dit doen. Waarom ontbreekt het aan tolerantie? Waarom gaat de tolerantie niet verder dan de eigen opvattingen en kunnen we niet naast elkaar bestaan? Ik blijf erbij dat we allen broeders zijn. Hetzelfde bloed stroomt door onze aderen en we hebben lief als ieder ander. Maar er is een gif dat door ons denken stroomt en zelfs door de tijd niet kan worden uitgeroeid. Een gif dat onze denkbeelden over hoe we een ander zien vergiftigd,vertroebelt,verwoest. Het maakt ons blind de schoonheid in de onder nog te zien. Het gif dat aanzet tot het wij /zij denken en eigen groepje eerst.
In Amerika van vandaag is er een leider die zo denkt en dit uitdraagt om stemmen te behouden. In Brazilië zit een leider die zo denkt en dit uitdraagt om aan de macht te blijven. In Polen idem. De angst voor het andere regeert en ontneemt het zich op hoe toch samen de wereld mooier maken dan ze is. Gemiste kansen wanneer je zo teruggeworpen op jezelf naar je eigen navel gaat zitten staren. Ik hoop op betere tijden.
Alles is gebroken (Everything is broken-Bob Dylan) een hertaling- Juko de Vries november 2017.
Gebroken lijnen,gebroken snaren.
Gebroken veren,gebroken draden.
Mensen slapen in gebroken bedden.
Het heeft geen zin,het weer te maken. . . . .
Alles is gebroken
Gebroken flessen, gebroken platen.
Gebroken borden, gebroken glazen.
Straten vol gebroken harten.
Gebroken woorden onuitgesproken. . . . .
Alles is gebroken
Zodra je er bij stilstaat draaien gedachten in het rond.
Raakt er ergens anders altijd vast weer iets de grond.
Of het evangelie van Jesus Christus is in zijn waarheid heel simpel , eenvoudig en makkelijk te bevatten.
Dan is Jezus gekomen als Zoon van God.
Volgens de overlevering geboren uit een maagd in Bethlehem in een stal. Hij werd aanbeden door drie koningen en een veelvoud van herders. Hij groeide op als zoon van een timmerman (de buurt sprak er schande van-toen al)
en als twaalf jarige stal hij de show in de tempel van Jeruzalem. Hij sprak er met gezag met schriftgeleerden (stel je voor 12 jaar, predikanten, herders, leraars, Vaticaan ?!)
Heeft rondgelopen, zijn verhaal verteld en is daarvoor door de gevestigde geestelijkheid overgeleverd aan het bevoegd gezag. Vervolgens vermoord aan een houten kruis.
Drie dagen later uit de dood opgestaan en nog wat later op een wolk(op een wolk?) naar de hemel gegaan. (Als dat geen sprookje is dan weet ik het niet.)
of
. . . er klopt helemaal niets van, het is niet waar en wij christenen lijden collectief aan een bipolaire stoornis. Weliswaar een zeer beschaafde maar toch, het blijft een stoornis.
Trouwens dat gaat dan op voor elke vorm van religiositeit die bij het mensdom bekend is. Islam, Hindoeïsme, Soefisme,Christendom,Jodendom etc. Allen geloven ze in een immanente werkelijkheid van waaruit alles is ontstaan en van waaruit alles , zelfs nu nog, wordt geregeerd.
Zo die stelling is eruit. Ik loop er al tijden mee rond. Ik denk er steeds maar weer over na. Ik heb gelezen in filosofen, en in boekjes van “ervaringsdeskundigen” .
Bijvoorbeeld in het boekje ;”Van de Kaart” Van Boele Ytsma.
Hij was een trouw en redelijk orthodox christelijk gelovige. Een herder en leraar van een gemeente, van een gemeenschap van gelovigen.
Lange tijd stond hij voor de groep maar was zelf al tijdenlang aan het twijfelen aan de kernwaarden van zijn eigen geloof.
Ik kon een heel eind met hem meegaan, over die kathedraal en zo van het zeker weten.
Over dat theologische bouwwerk waarin al zoveel eeuwen de christenheid zegt te geloven.
Ik zie in zijn beschrijving de twijfels bij hem binnenkomen. en authentiek geloof maakt bij hem plaats voor beredeneerde religiositeit. Ik weet niet hoe dat bij u als lezer overkomt maar mij deed het denken aan een soortgelijke periode in mijn eigen leven. Want kennen we niet allemaal wel zo’n periode van beredeneerde twijfel?
Ik heb in mijn jeugd een behoorlijk stevige band gehad met God. Ik kwam als het ware dagelijks bij God op de koffie voor een goed gesprek over de dingen van het leven. De dagelijkse beslommeringen en wat ik allemaal niet te vragen had. Er kwam vaak geen einde aan. Dus…. lange gebeden en na het amen een goed gevoel.
Was dat soms een soort van bezweren van mijn diepste angsten?
Was dat soms een poging om te komen tot gemeenschap met de Heilige Geest?
Ik weet het niet . Wat ik wel weet is dat op een bepaalde dag, op een zeker tijdstip, na een overlijdensbericht van de moeder van een van mijn vrienden de twijfel bij mij als een bom naar binnen sloeg. Elke vorm van vanzelfsprekendheid die ik ervoer in mijn persoonlijk geloof was ineens weg, foetsie, verdwenen. Voor het eerst van mijn leven drong een besef van sterfelijkheid tot mij door.Het gevoel van dicht bij God te zijn was er niet meer.
Het gevoel dat God er altijd was om voor ons te zorgen was er niet meer. Kortom mijn twijfels werden existentieel. En dat voor het eerst van mijn leven. Ik was nog te jong om geheel op eigen kracht de existentiële vragen überhaupt helder te stellen, laat staan daar antwoorden op te vinden. Typisch een geval van de realiteit haalt mijn religiositeit links en rechts in nog voor ik daar zelf erg in heb. Nee die crisis duurde een dikke 20 jaar .
Intussen heb ik wel een hoop dingen geleerd.
In de eerste plaats heb ik geleerd dat ik in mijn jeugd, zo zeker wetend, tamelijk liefdeloos ben geweest. Wat ik deed, beoogde, ondernam, namens de Heer, gebeurde zonder liefde, zonder werkelijke betrokkenheid op de ander en zonder werkelijke betrokkenheid op mijzelf en op God. Eerder vanuit een nog onbewuste drang naar zelfverwerkelijking. Dat ik daarmee rücksichtslos anderen pijn kon doen had ik niet eens in de gaten.
Nu ben ik zoveel jaren verder, op een zeer onnavolgbare wijze heeft deze geloofpauze mij rust gebracht en authenticiteit van mijn denken bezorgd. God heeft mij als het ware teruggevonden.
Of eigenlijk , ik ontkom niet aan Hem. Hij dringt zich aan mij op als een propper in Salou.
Op verschillende manieren ervaar ik dat God met mij bezig is. De afgelopen 3 jaar ervaar ik een verfrissende bries door mijn denken, mijn manier van geloof beleven en mijn zelfreflectie op mijn handel en wandel als mens voor God en medemens.
Wat ik leerde van Kierkegaard is waardevol gebleken. “Het leven wordt achterwaarts begrepen maar moet voorwaarts worden geleefd.”
In beide gevallen , hoe je het ook wend of keert, er zit een verrassend element in.
Je moet , in vertrouwen, de sprong in het geloof maar wagen, niet wetend wat er morgen komt en terugkijkend op vandaag begrijp je de dingen makkelijker of je geeft er achteraf zin aan. In elk geval leef je in het nu, in dit moment.Ik voel me niet echt paranoïde of iets dergelijks.
Waar ik wel de kriebels bij krijg is het instituut “kerk” .
Als er één ding is wat de kerk in de weg staat is het wel het zelfstandig doordenken van de existentiële vragen van elk mens. Zeker, de kerk wijst een weg maar heeft een bijzonder remmende werking op zelfstandig denken. De kerk voedt op tot zwijgen, geloven wat er alhier beleden wordt en ja knikken. Meegaan in de grote stroom. Geen kritiek uiten maar je voegen in het gareel, de heersende moraal.Zingen zoals je hier gebekt bent. Of zoals het ook wel is gebeurd:”Zingen zoals je hier afgebekt bent’
Het bevrijdende wat ik heb ervaren in de afgelopen jaren was de ruimte die ik beleef in de manier waarop ik , telkens vanuit een ander perspectief, vrijuit tot God kan gaan.
Ik spreek met hem, (gewoon bidden op de fiets, in de bus, in de trein, op straat)op allerlei momenten van de dag.
Het bevrijdende wat ik ervaar is dat , ook wanneer ik iets verkeerd heb aangepakt, ik me vrij voel om daarmee naar God te gaan en het bij Hem neer te leggen.
Niet om het kwijt te zijn maar om, juist in die geloofshandeling, te reflecteren op wat ik verkeerd deed, hoe ik dit anders zou kunnen doen.
Bovendien heb ik ontdekt dat alles terug te voeren is op “de wil” om dingen te doen, de wil om dingen te laten. Het is een kwestie van keuzes maken en soms kies je bewust voor verkeerde dingen.
Je weet dat het niet goed is wat je doet maar je doet het!
Je weet dat het niet klopt wat je zegt in de discussie, maar je dikt je verhaal aan! Je draait er om heen je maakt het mooier dan het is.
Je bent je heel erg bewust van je positie op je werk, in je buurt, in je kerk maar je gebruikt het!
Maar, God dringt zich op. God komt als een boemerang terug, in mijn denken, in mijn gedichten, in mijn proza. Sterker nog het spitst zich steeds meer toe op de persoon Jezus Christus. Die vervult een sleutelrol in het hele geloofsverhaal.
In alle hectiek, blijft Jezus hetzelfde.
In alle ellende blijft Jezus hetzelfde.
Zijn positie, zijn functie in het hele proces is altijd hetzelfde. “ Ik gaf mij voor jou!” Kom en vraag alles in mijn naam en je krijgt het.Kom bij mij als je moe bent ik geef rust.
Vertel je grootste rotzooi en streken aan mij, ik heb het er niet meer over en mijn Vader vraagt er al helemaal niet meer naar. Want ik en de Vader, wij zijn namelijk een.
Sinds het lezen van het boek De Uitnodiging van J Paul Young is mijn leven en denken over de drie-eenheid radicaal veranderd en heb ik ruimte gekregen om de communicatie in de drie-eenheid te zien en te ervaren. Elke persoon heeft zo zijn of haar eigen plaats in de werkelijkheid.En omdat die plaats mij helder is geworden ervaar ik ruimte in mijn denken, durf ik te schuren en te schaven aan mijn eigen denkbeelden omdat ik erop vertrouw dat God mij vasthoudt, mijn denken leidt en scherpt.
Zonder wrijving geen glans hoorde ik laatst. Inderdaad het geloof in Jezus Christus wordt het sterkst beleeft daar waar het schuurt, wringt en wrijft, tegen alle wetten van de natuur en logica in. Kierkegaard ontdekte de sprong in het geloof.
Ik , ik kruip als een mot steeds weer naar het licht, ik kan niet anders .
Hier in de lichtkring van Zijn heiligheid durf ik zondig mens te zijn omdat het hier niet uitmaakt, dicht bij Jezus Christus. Desnoods onder aan het kruis staand met mijn voeten in het bebloede zand. Ja zonder wrijving geen glans. Zonder berouw geen vergeving, zonder zijn liefde geen genade. Zonder mijn ‘bekering’ geen werkelijke ontmoeting met Hem.
De Schrijvende Hollander 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.