Categorie archief: Gedichten

In de rust vind ik de stilte Voor de storm heb ik geen angst meer Ken het klappen van de zweep Ik herken mijn schaduwkant Ik ben geen engel zonder vleugels Ook geen God in mijn gedachten Ik ben mens in al mijn falen Maar ik zing in alle talen Over de liefde en deMeer lezen over “Engel zonder vleugels”

Sartre Met zijn ‘vrijheid’ kwetst hij zijn minnares Simone keer op keer. Tot zij uiteindelijk zijn existentieel tekort niet langer kan verdragen. Pas wanneer ze hem verlaat begrijpt ze ook de vrijheid weer.

Soms zink ik weg in mijn donkere kant, het diabolische in mezelf. Hoewel van goede wil zak ik er altijd weer in weg want. Verdrietig of te boos, somber zelfs of negatief blijk ik bij herhaling zelf de dief van mijn zonnige kant. Juist in het licht zou ik die valkuil toch op tijd moetenMeer lezen over “Schaduwkant”

Het leven is een voorpost van het sterven. Liefde het verlies dat je samen deelt. Hoewel elkaar gevonden weet je als geliefden. Een van ons zal als eerste gaan het verdriet daarover de vooraf vastgestelde prijs. Als voorschot op de dood zijn wij zelf het levende bewijs.

Ik wil geen personage zijn of onderdeel van een intrige. En ook geen knooppunt in jouw plot laat staan een goed verhaal. Ik wil met jou, door jou, in jou zijn, om mij te laven aan ons lot. Geen woord geen zin geen punt of komma doen daar iets aan af. Gestileerde werkelijkheid is meerMeer lezen over “Wet 9 (Bij de Wetten van Connie Palmen)”

Mijn moeder geeft de tijd een naam. Pasen, Pinksteren, etenstijd. Het biedt mijn zijn de nodige begrenzing. Heeft mij van lethargie bevrijd. Mijn moeder noemt mijn naam op tijd. Opdat ik weet waar ik naar zoek. Uit bed, naar school en terug naar huis. Waar ze dan wacht met thee en koek. Mijn moeder neemtMeer lezen over “Wet 8 (Bij de Wetten van Connie Palmen)”

Zolang de roem erotiseert, de tijd nog in mijn hand is, de schare niet geteld. Zolang de zeven in de dobbelsteen onttrokken aan mijn oog zal blijven. Zal ik als dichter verzen dichten als schrijver verder blijven schrijven. Om met nieuwe woorden steeds de liefde te bedrijven in nog ongeschreven zinnen. Te kunnen wonen inMeer lezen over “Wet 7 (Bij de Wetten van Connie Palmen)”