Het leven is een voorpost van het sterven. Liefde het verlies dat je samen deelt. Hoewel elkaar gevonden weet je als geliefden. Een van ons zal als eerste gaan het verdriet daarover de vooraf vastgestelde prijs. Als voorschot op de dood zijn wij zelf het levende bewijs.
Categorie archief: Gedichten
Wet 9 (Bij de Wetten van Connie Palmen)
Ik wil geen personage zijn of onderdeel van een intrige. En ook geen knooppunt in jouw plot laat staan een goed verhaal. Ik wil met jou, door jou, in jou zijn, om mij te laven aan ons lot. Geen woord geen zin geen punt of komma doen daar iets aan af. Gestileerde werkelijkheid is meerMeer lezen over “Wet 9 (Bij de Wetten van Connie Palmen)”
Wet 8 (Bij de Wetten van Connie Palmen)
Mijn moeder geeft de tijd een naam. Pasen, Pinksteren, etenstijd. Het biedt mijn zijn de nodige begrenzing. Heeft mij van lethargie bevrijd. Mijn moeder noemt mijn naam op tijd. Opdat ik weet waar ik naar zoek. Uit bed, naar school en terug naar huis. Waar ze dan wacht met thee en koek. Mijn moeder neemtMeer lezen over “Wet 8 (Bij de Wetten van Connie Palmen)”
Wet 7 (Bij de Wetten van Connie Palmen)
Zolang de roem erotiseert, de tijd nog in mijn hand is, de schare niet geteld. Zolang de zeven in de dobbelsteen onttrokken aan mijn oog zal blijven. Zal ik als dichter verzen dichten als schrijver verder blijven schrijven. Om met nieuwe woorden steeds de liefde te bedrijven in nog ongeschreven zinnen. Te kunnen wonen inMeer lezen over “Wet 7 (Bij de Wetten van Connie Palmen)”
Wet 6 (Bij de Wetten van Connie Palmen)
Ik beschouw aanbidding Evenredig aan mijn religiositeit. Waarheidsvinding blijft relatief ‘Ik Ben’ ben ik al jaren kwijt. Laat gods water over gods akker Zaai mijn twijfels als radijzen Wacht op het wonder dat nooit komt Verander mijn water zelf in wijn Wil desondanks zo graag bij Hem zijn Om Zijn naam eeuwig te prijzen.
Wet 5 (Bij de Wetten van Connie Palmen)
‘Oefenen in sterven.’ Vanaf de opgang van het botten in de lente naar een groene zomering Tot de neergang van de boom die richting kille winter al zijn blad verliest. Het sterven aan jezelf als voorwaardelijkheid voor een nieuwe dag. Dat is wat leren leven is. Niets meer, niets minder.
Wet 4 (Bij de Wetten van Connie Palmen)
De traagheid van zijn stem zet zich grafisch voort de lijnen van de tijd tekenen zijn gezicht, zijn hals, zijn lijf, zijn leden. Durf haast niet dichterbij te treden. Zo overweldigend sereen kijk ik als spiegelglas dwars door zijn laatse woord.
