Burger Service Nummer

Het claimen van halve waarheden of in twijfel trekken van gevestigde wetenschap. Deze afdoen als ‘ook maar een mening’.
Mogelijk gemaakt door onze moderne sociale media zonder afdoende regelgeving of etikette. Het z orgt allemaal voor een enorme oppervlakkigheid. De doorsnee contentconsument neemt immers makkelijker korte berichten tot zich dan dat hij of zij of het zich verdiept in longreads uit de kranten. Zeker niet wanneer je op een klein telefoonscherm leest. Tel daarbij op dat tweets ook maar een beperkt aantal tekens mogen hebben en het recept voor desinformatie of vervlakking van echte kennis van zaken is geboren. Zeker wanneer de beheerders van de sociale mediaplatforms niet geinteresseerd zijn in waarheden of de zuiverheid van berichtgeving maar veeleer zich bezig houden met het genereren van content om daartussen advertenties te plaatsen die geld opbrengen. Hun verdienmodel heeft enkel belang bij verkoop van ads en tendentieuze berichtjes leveren nu eenmaal een constante stroom lezers op. 
De jeugd van vandaag groeit op met een informatiebrij die in een constante stroom over hen wordt uitgekotst. Verdiepende gesprekken met leeftijdsgenoten zitten er ook niet echt in want ze zijn constant bezig met hun telefoon. Nuances ontgaan hen en ze leren enkel denken in termen van zwart of wit, wat is in wat is uit, wat is populair wat niet. Laten zich afleiden door pings en plops  die weer nieuwe berichten aankondigen. Er is gewoon geen verdieping meer van de vriendschap, het debat met elkaar, het je scherpen aan elkaars mening. Alles is een verdienmodel geworden. De telefoons zelf, de software die erop staat de sociale mediakanalen die men gebruikt. Nergens zie ik de rust en de gerichtheid op de ander zoals die voor het internettijdperk gebruikelijk was.
Ik kon me als jonge jongen vergapen aan de nieuwste hobby computers die in de etalages lagen. Het programmeren lonkte nog als nieuwste uitdaging. De ZX spectrums, De Commodore Amiga’s de Atari’s . Ze passeerden allemaal ,bleven een poosje om plaats te maken voor nieuwere , betere modellen. De digitalisering van de samenleving nam een vlucht en daarmee groeide de verarming van ons menselijke mededogen omgekeerd evenredig.  Iedereen, werkelijk iedereen leeft tegenwoordig in een digitale hub. Sterker nog we hebben inmiddels een overheid die jou alleen nog maar kent via je burgerservicenummer. Iemand die niet zo’n nummer heeft bestaat gewoonweg niet. Zo iemand kan ook niks in Nederland. Geen werk zoeken, geen woonruimte zoeken, geen gebruik maken van sociale zekerheidswetten. Kortom je bestaat niet als je geen nummer hebt.  Zo ver is de ontpersoonlijking al gekomen in ons ‘onwijs gave landje.’ Over gebrek aan verbondenheid en vertrouwen in de politiek gesproken. Laten we wel wezen, we zijn inmiddels aanbeland in een systeem van georganiseerd wantrouwen.
Het is immers met getallen makkelijker manipuleren dan met mensen van vlees en bloed. Bijkomend prettig effect! Laat de algoritmes er maar op los en niemand is nog verantwoordelijk.
In dat licht bezien sloeg in 2003-2004 Little Britains character van Carol Beer (Computer says no!) de spijker op zijn kop!
Laat de S van Service vooralsnog maar weg uit de nummering. Maak er maar een burger nummer van.