Wellevendheid

Je kunt cocoonen tot je vervreemd raakt van de wereld.
Je geloof gaan brengen bij mensen die er niet op staan te wachten.
Je kunt hulp gaan verlenen om het leed wat te verzachten 
Je kunt nog zoveel doen om het leven zin te geven.
Maar het leven heeft geen zin jij gelukkig wel.
Voor jou en mijn gemak ga ik daar meer eventjes van uit.
Dus..
Waar heb jij nou zin in om, pak hem beet, volgend jaar eens flink  je tanden in te zetten!

Een nieuwe vorm van energie ontwikkelen?
Alle plastic soep de wereld uit?
Echte vrede in de wereld?  Maar dan ook echt onvoorwaardelijk en voor ieder volk op aarde. Niet dat sektarisch hullie zullie gedoe. Dat kennen we nu wel.
Een nieuwe mens te worden in Christus?
Een zuivere gelovige en volger van Allah?
Het bereiken van een totale staat van onthechting in de geest van Budha?
Op zich allemaal heel positief gerichte bijdragen als ik het zo bezie.
Kierkegaard vond het zaak om een werkelijke passie te ontwikkelen en daarmee in verbinding te komen met jezelf, je meest authentieke drijfveren om je leven daar mee in te richten. Wat ik hier probeerde te beginnen als een gedicht blijkt nu dus de vorm gekregen te hebben van een overdenking, een reflectie op hoe ik mijn leven zou willen inrichten en welke thema’s voor mij belangrijk zijn.

1-De ander uitnemender achten dan ikzelf. Ik ken mezelf immers het beste en ik weet als enige hoe het er diep binnen in mij aan toe gaat, welke overleggingen door mijn gedachten schieten. De eerlijkheid gebied me te zeggen dat die niet altijd even nobel of fraai zijn. Niet altijd opbouwend of gericht op goede bedoelingen. Maar dat zal niemand vreemd zijn. Zulke overwegingen schieten bij ieder van ons door het denken.
Van belang is of we daar kritiekloos aan toegeven. We mogen alles zeggen maar het dient niet altijd een hoger doel om dat dan ook altijd maar te doen.
Woorden doen er toe, kunnen helend zijn maar ook kwetsend of ronduit dodelijk omdat ze anderen tot een ultieme daad van zelfontkenning kunnen drijven.

2-Mij blijvend bewegen op de weg van Christus omdat Hij voor mij richtingbepalend is in mijn denken. Zijn woorden zijn voor mij het kompas dat mijn leven stuurt. Langs die route wil ik lopen. Dat is een eigen wilsbesluit. Daar doe ik niemand mee te kort het betreft immers mijn keus. Ik zeg niet wat een ander zou moeten doen. Dat is een houding die ik gelukkig heb afgeleerd.

3-In de ontmoeting met de ander er gewoon maar zijn. Als tegenover, gesprekspartner, causeur, spiegel, of waar noodzakelijk, plaats te nemen naast de ander wanneer die in de put zit. Daar zijn, zwijgend, als gezelschap opdat de ander weet en ervaren kan. Ik zit hier dan wel in mijn put maar ik ben gelukkig niet alleen. Volgens mij is daar enorm veel behoefte aan. Aan gezelschap. De grootste leugen die de digitale technologie ons de afgelopen decennia  heeft ingewreven is die van de volledige bereikbaarheid via sociale media. Het is niets anders gebleken dan een splijtzwam die het meest donkere in de mensen naar boven heeft gehaald en dat donkere aspect van ons mens zijn aan het licht heeft gebracht. We voelen ons veilig in onze anonimiteit om de ander de maat te nemen zonder enige terughoudendheid in onze gekozen woorden, kwalificaties, terminologie.
Het algoritme dat daarop is ingesteld deed de rest en zo zorgden we er met elkaar voor
dat feitenchecken  onontkoombare noodzaak is geworden omdat we nu eenmaal zo op spektakel gericht zijn en er ons zo makkelijk door laten verleiden.
Waar je vroeger nog kon zeggen;’Ik neem geen abonnement op die roddelbladen.’ Las je ze toch wel eens door terwijl je bij de kapper zat of in de wachtkamer van een ziekenhuis.
Die houding gaat niet langer op voor sociale media. Het systeem dat erachter zit voedt onze nieuwsgierigheid met meer van hetzelfde. Het een nog dramatischer dan het andere.
Het algoritme reageert gewoonweg niet op ‘zachtere mededelingen’ Die zakken weg uit de tijdlijnen. Te weinig volgers klikken daar op. En zoals iedereen inmiddels weet betekenen weinig tot geen clicks een onherroepelijke uitbanning uit de tijdlijnen. Ze zijn commercieel niet interessant. Terwijl zachtere bijdragen een positievere invloed zouden hebben op ons openbare discours. De wellevendheid is ver te zoeken en zakt steeds verder weg. En het trieste ervan is dat nu na zoveel lange virtuele jaren die manier van zeggen doorsijpelt in ons publieke debat, de wijze van handelen en spreken bepaald wordt hierdoor. In negatieve zin, helaas, worden uitspraken vaak ondoordacht gedaan en de woordkeus is niet altijd verheffend te noemen. Men wil wel wat zeggen maar kiest een manier die afbreuk doet aan de essentie van ons mens zijn. We zijn immers samen, we moeten er samen iets van maken. Het geeft geen pas elkaar de tent uit te vechten of elkaar verbaal vliegen af te vangen. We zijn satire ver voorbij hebben geen zicht meer op de ironie van ons eigen bestaan en vervallen ondertussen in het ontkennen van die ander, in de ontkenning van de ander als serieuze gesprekspartner om van gedachten mee te wisselen. Sterker nog er is geen uitwisseling van gedachten meer, enkel nog het proclameren van de eigen waarheid en het wegpoetsen van de ander dooor hem of haar belachelijk te maken, uit te schelden of met de dood te bedreigen. Het is verworden tot digitale kroegentaal en daar verzet ik me komend jaar tegen. De wereld heeft meer zachtheid nodig en de wellevendheid keert enkel terug in onze samenleving wannneer we er op sociale media een begin mee maken. Wie doet er met me mee?