Vrijwilligers.

Verzorgingshuis. Zomaar op een vrijdagochtend. Weer eens binnengewandeld om te socializen met de oudere medemens. De dag helpen breken het moment van verstilling doorsnijden met een praatje, een kop koffie.
Drie ouderen zijn bezig met het maken van kerstbakjes. Een begeleidster is druk doende een nog kaal boompje te versieren voor de oudste bewoner van de afdeling. Tante Truus noemen we haar. We respecteren haar om wie ze is en haar ver gevorderde leeftijd van 97 jaar. Ze kan zelf bijna niets meer maar bevelen geven kan ze nog als de beste.
‘Daar, zo ja, daar nog zo’n rood takje met bessen eromheen, helemaal eromheen ja.
Boven nog wat strikken in de takken en in top die ster wil ik erop. Ja die ja.’ 
Goed Tante Truus, ga ik voor u regelen.
En zo zijn we al snel een half uurtje verder, de Boom is inmiddels klaar en we kunnen de lichtjes testen. Gelukkig doen ze het nog anders hadden we de hele boom weer uit elkaar moten halen. Oude, hulpbehoevende mensen bezig met het laatste stukje van het leven. Ze hebben onze zorg nodig, onze nabijheid want op hun kamertjers zitten ze soms te lang alleen. Dan kijken ze naar buiten of naar de TV. Omdat ze niet meer zelfstandig mobiel zijn zijn ze afhankelijk van iemand die ze van hun kamer haalt en naar de algemene ruimte brengt en ze betrekt bij het sociale gebeuren dat ook hier echt wel doorgaat.
We zijn een verschrikkelijk rijk land en we hebben in de afgelopen decennia de hulp aan ouderen tot een beschamend minimum teruggebracht. Kennelijk is dat onze werkelijke inborst. Wij nederlanders willen wel van alles maar het mag nooit te veel kosten en al zeker geen persoonlijke offers. Maar daar wil ik niet te lang bij blijven stilstaan. Die onhebbelijke hollandse gewoonte van zuinigheid voor alles is algemeen bekend. Laat ik stilstaan bij al die vrijwilligers die onze samenleving nog een beetje draaglijk maken. Als smeerolie tussen de raderen zorgen ze ervoor dat de boel maatschappelijk niet vastloopt. Want een ding is mij dit afgelopen jaar heel duidelijk geworden.
Als morgen alle vrijwilligers ermee zouden kappen zou de boel helemaal vastlopen, geen oudere meer van de kamer afkomen, geen sportclub hun leden kunnen trainen, eenzamen geen bezoek meer krijgen, organisaties in de zorg het werk niet meer menswaardig kunnen bolwerken. We leven in een samenleving die is overgeleverd aan de genadegaven van haar vrijwilligers. Dat wou ik graag eens gezegd hebben.