Roodschamen

Iedereen weet het nu wel.
Het ging mis bij de wereld draait door. Jarenlang ging het mis. Leidinggevenden, gasten en collegae? Ze stonden erbij en wij keken er naar.
Het ging mis bij de voice. Jarenlang ging het mis. Tot Boos het wereldkundig maakte.
In een samenleving waar al jaren alles zou moeten kunnen bleek uiteindelijk toch duidelijk dat er zaken zijn die dus niet kunnen. Dat die laissez faire houding eigenlijk niet zo heel handig uitpakt. Dat een gebrek aan  wat wellevend mag worden geacht te makkelijk als kind met het badwater is weggegooid in de jaren daarvoor. U weet wel, die periode van democratisering. Het protest tegen het establishment in de zestiger en zeventiger jaren. De vrijere moraal en noem allemaal maar op. Ja het werd vrijer, makkelijker en vooral taboedoorbrekend. Alles moest kunnen. Maar. . . 

Wat bleef was dat typisch hollands vingertje waar Seth Gaaikema al over zong in 1976.

Dat typisch Hollands vingertje
Daar gaat het weer omhoog
Met een parmantig slingertje
Onderstreept het het betoog

Dat typisch Hollands vingertje
Daar gaat het weer van start
Het zigzagt zoekend door de lucht
Het heeft iets op zijn hart

Soms gaat het heel belerend
En bezwerend op en neer
Dan gaat het weer gekscherend
Zelfs waarderend heen en weer

Soms tikt het aandacht vragend
Op het tafelblad
O, als een Nederlander toch
Zijn vingertje niet had!

'n Hollander is uitgerust
Met bemoeizucht in de ransel
God zelf is al de kerk uit
Maar hij staat nog op de kansel

Hij heeft het air van het gelijk
Rotsvast en ongebroken
Uiteindelijk werd in het paradijs
Toch Nederlands gesproken

Hij weet: in deze wereld
Staat hij vaak buiten spel
Hij heeft geen echte macht
Maar 't vingertje heeft ie wel

't Vingertje van Nederland
Dat reist de wereld rond
En overal waar het komt
Daar doet 't van zich spreken

Wat hebben grote mogendheden
Vaak op hun neus gekeken
Als 't vingertje verontwaardigd
Iets niet in orde vond

Voor hun verbaasde ogen
Maakt het opgewonden sprongetjes
Verandert Presidenten
In kleine stoute jongetjes

Het vingertje heeft net
Z'n standpunt uiteengezet
Op het Witte Huis
"Er wordt op u gelet!"

In Moskou, de rode stad
Ging 't met de Russen in debat
"Laat het niet weer gebeuren
Want anders zwaait er wat!"

En 't Kremlin vroeg Den Haag
"Wat zwaait er dan voor iets?"
"Nou, 't Nederlandse vingertje
En verder zwaait er niets"


Toch hebben soms de kleintjes
De groten in hun greepjes
Voor Nixon bleek: het ongeluk
Zit in een heel klein 'teepje'
En David velde Goliath
Per kleine katapult
Misschien dat dan zo'n vingertje
In 't klein iets groots vervult
Daar gaat het weer de wereld in
Ergens is alarm
Succes hoor, dapper vingertje
Tegen de sterke arm

Ik blijf in Holland achter
En als ik om mij kijk
Zie ik een bos van duizend vingertjes
En ieder heeft gelijk
Die sputteren, die pruttelen
Betuttelen, waar het kan
Die kibbelen, beknibbelen
Je wordt er ibbel van
Hoe moet je reageren
Nou, zonder een geluid
Kruis de beide vingertjes
Sliep uit

Want wat wil het geval?
Binnen amper veertien dagen tijd schrijven we hen die door ons op het schild worden gehesen helemaal de grond in. Sans rancune, alsof het niks is. Iedereen in medialand, roddelpers, reaguurder doet daar aan mee. De een zijn dood blijft de ander zijn brood.
Enige rust in het openbare discours ontbreekt. De waan van de dag blijft leidend en wachten op de resultaten van een eerlijk, gedegen en helder onderzoek? Ho, maar.
We zijn allen feilbaar maar vergeten dit voor ons eigen gemak maar al te graag want het blijft zo heerlijk om op een ander te vitten als de mogelijkheid zich aandient.
Of het nu om individuele sporters gaat of om coryfeeen in de mediawereld. Of het nu het nederlands elftal is of de koning zelf.
Zodra er een misstap begaan wordt zijn de rapen gaar en is de nuance verdwenen.
Rucksichtslos schrijven we de ander de grond in. Bij ons nederlanders ontbreekt het besef van de eigen feilbaarheid maar goed dat is ook niet verwonderlijk voor een natie met een reflectief vermogen van een zwart gat.