Pinksterpoezie.

Vandaag sta ik op heilige grond
er staat een struikje in de fik
het wil maar niet verbranden
het meest verbaasd ben ik
ik doe mijn schoenen uit
en kniel eerbiedig neer
'Ik ben' is hier aanwezig 
ik wacht in stilte 
zwijg een woordeloos gebed
omdat ik weet dat Hij het is
die mij in tijden ruimte heeft gezet
Hij spreekt een onbekende taal
wanneer Hij met Zijn woord 
mijn ziel verlicht, mijn denken sterkt
en uit genade mijn zo klein geloof
volkomen in mij werkt.