Tsaar

Daar zit hij dan. Als een tsaar aan zijn lange witte tafel. Scholz zit tegenover hem.
Van anderhalve meter afstand is hier meer dan sprake. Panisch is hij om corona op te lopen. Het gezicht is opgezet, pafferig haast. Eet hij te veel? Gebruikt hij medicatie?
Later zie ik hem in een opstelling met zijn getrouwen. Weer in zo’n witte rijke versierde zaal. Het doet zeer aan mijn ogen. Maar ook hier weer opvallend de grote afstand die de tsaar inneemt ten opzichte van zijn getrouwen.
Waar is hij bang voor? Bovendien dramt hij nogal tegen een van zijn getrouwen die iets te lang tijd nodig heeft om zijn zinnen te formuleren. Ik merk angst bij zijn getrouwen. Wie , in zijn directe omgeving, durft hem nog tegen te spreken?
Intussen is hij zijn oorlog begonnen en trekt hij zich niets aan van de internationale afwijzing die hem ten deel valt. Hij is immers tsaar van Rusland. De godenzoon , de messias die de grenzen van het eens zo glorieuze sovjetrijk zal herstellen. Koste wat het kost. Ergens in zijn loopbaan heeft hij zich deze heilige queste voorgenomen.
We zijn enkele dagen verder in de oorlog en zaken lopen niet volgens het gewenste tijdspad en niet met de gewenste vorderingen. Zijn generaals hebben hem mogelijk verkeerd geinformeerd of ronduit verkeerde inschattingen gemaakt van de tegenpartij. Ze hadden het makkelijker verwacht. Een walk over is het niet geworden.
Intussen loopt de totale internationale gemeenschap tegen zijn Rusland te hoop, of moeten we hier zeggen, tegen hem te hoop. Er worden harde sancties ingesteld, zijn financiele backbone wordt lamgelegd. Het russische volk krijgt geen andere  gelegenheid om te protesteren dan met gevaar voor eigen positie, leven, vrijheid. De handhaving gehoorzaamt vooralsnog hun meerderen en voeren uit wat hen wordt opgedragen. Arresteer iedereen die protesteert zonder pardon en zet ze achter tralies. Intussen zendt landelijke TV alleen goedgekeurde feiten uit. Het volk wordt een alternatieve waarheid voorgehouden, maar het volk is niet dom.
En de Tsaar, nog steeds in zijn witte cocon lijkt zichzelf steeds meer te hebben losgezongen van de realiteit. Als reactie op de wereldwijde sancties meent hij zijn kernwapenarsenaal in verhoogde staat van paraatheid te moeten brengen.
Dit kondigt hij weer aan in zo’n witte zaal.   Twee opperbevelhebbers zitten als schoothondjes en kijken zorgelijk naar hun grote roerganger. Nemen schoorvoetend het gegeven bevel in ontvangst en ik zie de angst in hun ogen. De aarzeling. Het blijken slechte acteurs in een rampenfilm die geen kaskraker zal worden maar zomaar het einde van de wereld zou kunnen inhouden. Inmiddels staat het wel vast dat enkel  ergens van binnenuit dit regime deze tsaar op andere gedachten zal moeten brengen want de tsaar luistert niet meer, hij geeft enkel nog bevelen. Hij is niet meer gewend aan andere inzichten. Hij waant zich onoverwinnelijk. Hij is een god in het diepst van zijn gedachten. Zelfs de kerkvorst Alexius II kuste hem jaren terug nog net niet vol op de mond.