Dubbel

Na het zien van de uitzending van #BOOS en de daaropvolgende commentaren op de andere zenders bekruipt me een dubbel gevoel.
Aan de ene kant de stijgende verbazing over zo weinig begrip bij de grote roerganger. Weinig begrip over zijn positie, de cultuur die is ontstaan, de zwijgzaamheid van medewerkers, de angst vooral ook . Het komt op mij over als een grote blinde vlek voor wat er onder zijn leiding heeft kunnen afspelen.
Aan de andere kant de programma’s zelf die de afgelopen decennia vooral via de commerciële kanalen ons zijn voorgeschoteld.
Programma’s als Big Brother, Tempation Eiland, O O cherso en andere vergelijkbare werktitels.
Het moet me van het hart dat het juist door het  aspect van menselijk voyeurisme is dat deze programma’s zo’n grote vlucht hebben kunnen nemen. En de mensen thuis, die in grote aantallen hebben gekeken hebben de makers alleen maar gesterkt in het idee dat ze op de ‘goede’ weg waren. Waarbij dat ‘goede’ vooral gerelateerd werd aan de hoge kijkcijfers. En daar begint de erosie, het verval van wat moreel nog juist is. Formats die vooral bepaald worden door de potentie om hoge kijkcijfers te genereren. Daarbij kan dus zomaar de ethiek uit het oog worden verloren ten faveure van het kijkcijfersucces.
Kennelijk wil een grote groep mensen dus zien hoe deelnemers aan die programma’s al dan niet over grenzen zullen gaan. We zitten er stiekem allemaal op te wachten dat x met y het bed deelt en het liefst zouden we ook nog willen zien wat er onder die lakens echt gebeurt. Daarin zit onze dubbele moraal. Dat we heus wel weten wat oorbaar is of niet, dat we allemaal onze stiekeme dingen hebben maar dat we door een jarenlang bombardement van ‘dit moet toch kunnen’ situaties murw zijn gebeukt en een blinde vlek hebben ontwikkeld voor misstanden in werkverhoudingen of misstanden  daar waar het gaat om de inhoudelijkheid van programma’s. De blinde vlek met betrekking tot de omgang met elkaar is vele malen breder geworden dan wat er nu boven tafel is gekomen.
Kijk alleen al naar het openbare debat op de sociale media waar alles en idereen gefileerd wordt, doodgewenst, bedreigd of anderszins weggezet wordt als inferieur. Zie de wijze waarop in de tweede kamer de toon van de debatten tot grote diepte is gezonken.
Het is een erosie van beschaving die al langer gaande is en naar mijn idee begonnen met de komst van de commerciële omroepen in de nederlandse televisiewereld.  Het is van alle tijden en alle landen dat er overal ergens wel een oom in de familie zit die, onder het mom van ‘dat moet toch kunnen’ of ‘het is toch maar een grapje’ net die opmerkingen maakt die over de grens gaan. Net even iets te lang de hand op de bil houdt of vol op de mond de ‘begroetingskus’ plaatst bij dat lieve nichtje dat toch al zo groot aan het worden is.
Educate your sons kwam al voorbij in de media. En daar zou nu eindelijk eens werk van moeten worden gemaakt. Het beeld dat de jongens voorgeschoteld krijgen van vrouwen moet op de schop.  Er moet ons opnieuw  een zelfreinigend vermogen worden aangeleerd in de omgang met elkaar. En dat is iets dat in de opvoeding begint maar moet worden voortgezet in het openbare debat. Die dubbele moraal moet in elk geval kritisch worden bezien bij alle betrokken partijen, in alle lagen van onze samenleving. Elkaar erop aanspreken, niet wegkijken, niet langer meesmuilend toestaan maar erop toezien. Dat is zorg voor elkaar tonen en er met elkaar voor zorgen dat onze verhoudingen zuiver en beschaafd blijven. Niet langer dubbel maar eenduidigheid. Daar is onze samenleving bij gebaat.