Wilhelmus

Als jonge jongen, ik zal zo’n zestien of zeventien jaar zijn geweest lag ik ‘s nachts vaak wakker. De indrukken van de dag verwerkte ik bij het groene lichtje van een oude buizenradio. Die had ik bij het hoofdeind van mijn bed staan. Het volume superzacht afgesteld kon ik, naarmate de stilte langer duurde en het onrustige bonzen van mijn hart en het stromen van mijn bloed afnam , de uitzendingen steeds duidelijker horen.
De  radiouitzendingen  werden destijds om twaalf uur ‘s nachts nog afgesloten met het Wilhelmus. Ergens onderweg in die tijd is dat gebruik losgelaten. Waarom is me altijd een raadsel gebleven. Nu leven we inmiddels in een 24 uurs economie en gaan de uitzendingen gewoon de klok rond. Voor hen die niet slapen kunnen, voor hen die ‘s nachts hun werk doen opdat de tijd wat sneller gaat.
Enfin, nadat het Wilhelmus geklonken had reikte ik doorgaans boven mijn hoofd, vond blindelings de uitknop, drukt deze in en zag ik langzaam het groene schijnsel van het zenderoog uitdoven. Gerust sloot ik mijn ogen en wachtte op de slaap.