Omzien

25 december 2021.


Ik moest vanmorgen bij het wakker worden terugdenken aan mijn vader. Die maakte ons op kerstmorgen allemaal wakker met een “Vrolijk, Kerstfeest. Opstaan!”
En wanneer je dan beneden in de woonkamer kwam stond er een gedekte ontbijttafel klaar met een zelfgeborduurd kerstlaken en op de langspeler draaide mijn vader dan het eerste deel van het Weinachtsoratorium. Jauchzet Frohlocket auf preiset die tage!
Mijn vader zong dan uit volle borst stukken ervan mee. Hij had een goede tenorstem en mocht graag dit soort stukken zingen. Vaak zong hij de tegenstem die hij op zijn koor dan geoefend had en bij dit soort gelegenheden ging hij er volledig in op. Na het ontbijt was het hurry up de auto in richting de kerstdienst in de Christelijk gereformeerde kerk in Eindhoven. Gek genoeg zijn me die diensten niet echt bijgebleven behalve dat me een soort weemoedig gevoel besluipt wanneer ik eraan terugdenk. Een gevoel van geborgenheid dat verloren is gegaan in de tijd. Dat was destijds mijn bubble waarin ik mijn vieligheid ervaarde en mijn richting mede kon bepalen.
Nu, inmiddels in de zestig en zonder vader en moeder, komen juist die herinneringen bij me boven. Dat opstaan op kerstmorgen, de vader die de boel wakker schudt, het ontbijt, de kolenkachel in de woonkamer, de kerstboom, de lichtjes, het overheersende gevoel van geborgenheid. Dat komt nooit meer terug en ik doe het met de dankbare herinneringen die daarmee verbonden zijn. Soms vraag ik mij af hoe het al die jonge mensen van destijds is vergaan op het spirituele vlak. Wat zou er over zijn van wat we toen samen deelden. Hielden hun relaties stand? Zijn ze maatschappelijk ‘geslaagd’, leven ze nog? Kortom 1e kerstdag 2021 doet me omzien naar mijn eigen jeugd. Ik denk dat ik straks zelf eens Bach’s Weinhachtsoratorium opzet want dat is de kracht van muziek, ze legt verbinding dwars door de tijd heen. Kom daar vandaag de dag maar eens om. Iedereen een fijne kerstdag, warme herinneringen en vooral gezondheid en voorspoed toegewenst.
J.