Anne Frank – Namen monument.

Het Anne Frank huis en het  namenmonument.

Vorige week bracht ik een bezoek aan het Anne Frank Museum. Die smalle trappen, de beperkte doorgang naar dat Achterhuis. Terug in de tijd voor zover dat kon. De innerlijke wording van Anne zelf en wat ze daarover schreef. Haar dromen en ambities die ze bij moest stellen omdat ze doorhad hoe het er voor stond. Het idee dat je je bewust wordt van je positie in een regime dat alles op alles zet om het joodse volk te elimineren. Ze wilde zo graag een groot schrijfster worden. Ze wilde kunstgeschiedenis studeren, het is haar niet vergund. Ik vroeg me in dat kleine kamertje, dat ze ook nog deelde met meneer van Dussel (Fritz Pfeffer), af wat dit met een mens moet doen. Zo afgesloten moeten leven, stil te moeten zijn, geen geluid te mogen maken. Niet naar de wc, geen kraan kunnen gebruiken vanwge de angst om ontdekt te worden. Jezelf te verraden door te veel lawaai. Ik stelde me het even voor en kreeg het steeds benauwder.
De geest kan toch niet ademen zo? Zo’n jong mens heeft licht en ruimte nodig om zich te kunnen ontplooien. Maar Anne schikte zich in dit lot, maakte er het beste van en vond in haar dagboek een luisterend oor bij haar imaginaire vriendin Kittie. 
Na het bezoek loop ik door naar het Holocaust NamenMonument. In de vorm van hebreeuwse letters לזכר.  Wat ‘in herinnering’ betekent Een muur met 102000 stenen en op iedere steen een naam. Ik heb er stilgestaan een witte steen gepakt en neergelegd. Later bij het passeren van het joods historisch museum zag ik een orthodox chassidisch gezin in zwarte kaftan jassen met bijpassende zwarte hoeden uit het gebouw stappen. De kinderen als een belofte voor een open toekomst. Hun pijpenkrullen wapperden vrij langs het gezicht.