Het grote gewone.

De rijkdom van het grote gewone wordt zo makkelijk vergeten. Veel mensen willen groots en meeslepend leven. Zich mooier voordoen dan ze zijn. Je ziet het op veel instagramaccounts en andere sociale media waar gewone mensen zichzelf vanuit allerlei hoeken fotograferen en selfies plaatsen in al dan niet gefingeerde omgevingen. Alsof ze ergens op een mooie ydillische plek zijn, wat soms gewoon niet zo is. Op een zonnig strand, ergens op een tropisch eiland, in een mooie oude stad, op een locatie in de sneeuw, in een luxueuze hotelkamer. Men doet zich makkelijk anders voor dan men werkelijk is.  Er wordt dan een green-screen gebruikt waar een achtergrond naar wens op wordt geprojecteerd.
De drang naar groei wordt er natuurlijk met de paplepel ingegeven. Zeker wanneer je bedenkt dat we in een martkeconomie worden grootgebracht. Alles waar maar aan verdiend kan worden is in deze markt goed. Daar ligt ook de moraliteit van diezelfde markt.  Alles wat geen winst oplevert wordt per definitie zo snel mogelijk weggepoetst, geelimineerd of op een zijspoor gezet. In elk geval trekt men daar de stekker zo snel mogelijk uit. Hoe anders is dat op een dorp waar nog met het ritme van de seizoenen geleefd wordt. De tijd heeft hier een andere dimensie. Namelijk die van ijkpunt waar je je bevindt in het seizoen. Het leven dicht bij de natuur in een agragisch gebied zet je aan tot meebewegen met lente,zomer,herfst en winter. Met voor ieder seizoen zijn specifieke bijbehorende activiteiten en dat allemaal repeterend in een jaarcyclus. Cyclische tijd die je in een levenscadans brengt waarin op gezette tijden de rust is ingebed. Momenten waarin de aarde weer herstellen kan maar jij ook. Misschien dat daarom van oudsher die zondag zo heilig is. Omdat we nu eenmaal op gezette tijden onze rust moeten nemen om ons op te laden. Maar goed, inmiddels leven we in een 24 uurs economie waar winkels op zondag en tot laat in de avond open moeten zijn. Volgens de wetten van de markteconomie een geweldig nuttig gegeven maar of het voor het menselijke leven zo goed is? Ik denk aan de toenemende burn out klachten die zich als een epidemie verspreidt. 
Nee, dan de grote rijkdom van het gewone. Het meebewegen met de tijd. Je dag en nachtritme. Het houden van je rustmomenten. Je bevrediging niet halen in het najagen van bezit, spullen, gadgets, dingen maar juist uit het samen optrekken met je medemens, je buurtgenoot. Daarin kan juist de samehang groeien. Die is er vroeger meer geweest dan nu, in het digitale tijdperk. Ons is door de grote tech bedrijven voorgehouden dat we nog nooit zo bereikbaar zijn geweest als vandaag de dag. 24 uur bereikbaar rondom de klok. Het leek zo prachtig maar de keerzijde wordt langzaam duidelijk.
Ons veertje staat altijd strak gespannen. We staan altijd ‘aan.’ En juist op die momenten dat je even tot jezelf komt bliept er weer een whats appje van je werk binnen dat je denken in een fractie van een seconde weer daar brengt waar je juist even niet aan wilde denken. Daarin ligt het ziekmakende verborgen van die 24 uurs bereikbaarheid via onze digitale netwerken, onze mobiele appraten. En in onze drang naar vernieuwing hebben we totaal geen oog gehad op wat dit voor ons mens zijn en onze rust betekent. En we hebben daar ook geen goede regulerende afspraken voor ontworpen. Zoals vroeger duidelijk was dat je niet bij je vriendje naar binnen kon lopen wanneer ze in zijn gezin zaten te eten. Een ongeschreven regel was dan dat je niet ging storen in dat gezinsmoment. Zoals dat vroeger wel door de telefoon werd meegedeeld:” Kun je over een half uur terugbellen want we zitten nu te eten.”
Dat ik van een andere generatie ben voel ik ook als ik bijvoorbeeld mobiel gebeld wordt terwijl ik loopt te wandelen. Ik geneer me dan om al lopend over straat hardop te gaan lopen praten, meestal geef ik dat aan en vraag die ander om me later terug te bellen. Hoe anders is dat met de jongere generatie die die gène totaal niet kent. Die kletsen er gewoon keihard op los in de trein, in de bus, op straat, in het cafe of restaurant. Het maakt ze niet uit wie er meeluistert, het boeit ze totaal niet.  Maar dat kan ook niet anders wanneer je bent opgegroeid met het idee dat jij het middelpunt van jouw wereld bent.