Vroeger was het analoog.

Alleen met onszelf en het internet.
Als  digitale kluizenaars leven wij , van elkaar afgezonderd in een woestijn van bits en bytes van kudos en Facebook likes.
Als woestijnvaders die, als geestelijke navelstaarders nooit verder uitstijgen boven zichzelf.
Ik luister, ik lees, ik kijk, ik neem tot mij wat er zich, via mijn scherm, aan mij opdringt.
ik wordt niet meer gescherpt door de non verbale taal die mij vroeger zo eigen was.
Die ik af kon lezen aan het gezicht tegenover me bij het drinken van een kopje koffie terwijl we bezig waren met het houden van een goed gesprek.
Wij, moderne mensen, zijn verdwaald in een nieuwe  wereld van sociale media. We zijn de weg  en het zicht op de ander kwijt.
We Tinderen ons het bed in voor een flinke portie snelle sex.
We nemen daarbij onszelf en de andere niet meer serieus.
We swipen links of rechts al naar gelang onze voorkeur voor, donker, lang, kort of  blond. billen borsten of een grote mond
Gek he? Dat we eenzaam zijn.
Een beetje investeren in die ander is er niet meer bij. 
Alles moet snel, nu, direct en meteen.
We creëerden een verwende generatie door ze altijd 
op de achterbank ‘veilig ‘ naar school te brengen.

Waarom zou je immers.  Alles kan, is binnen handbereik. On demand noemen ze dat. Op afroep bestelbaar.  Steeds meer wordt dat gedaan. 
We bestellen alles online. Ons eten, koopjes, sex, drugs, medicijnen, diensten, belasting opgave, bankzaken, reizen, kranten, werkelijk alles.
Gedachten, ideeën, opvattingen worden kritiekloos gedeeld en overgenomen.  Veel wordt niet meer geverifieerd maar direct gepubliceerd.  Dit gebeurt soms ook door de vakmensen bij de geschreven media. Waarvan je professioneel optreden mag verwachten van hoor en wederhoor plegen, controleren van de geuite beweringen. Maar meer door de amateurs thuis achter hun beeldschermen, door de reaguurders die hun meningen uitkotsen eer ze hun emoties hebben laten bezinken. Nu ik dit zo schrijf realiseer ik mij dat ik daar ook toe behoor.
Dat zou vroeger wel anders geweest zijn. Toen je nog in de ogen kon kijken van de ander en daar in  een split second de stijgende verbazing, afkeuring of bevestiging kon lezen van de woorden die je  zojuist uitgesproken had. 
Maar aan dat kanaal, die nuance ontbreekt het in onze moderne sociale omgang. 

Digitaal pesten is gemeengoed geworden. De non verbale reactie van die ander ontbreekt in het hedendaagse discours als een filter op  wat nog betamelijk is.  Als een ijkpunt van wat nog door de beugel kan.  Ze wordt  niet meer waargenomen. En daarin manifesteert zich een enorme vervlakking.
Misschien dat wij daarom  kunnen zeggen wat we te zeggen hebben en de manier waarop we het altijd zeggen.  Altijd tegen de rand van wat we ervaren als onbetamelijk.
Altijd schurend ,gezocht kwetsend, denigrerend, schofferend, zoals je vroeger enkel op cafe kon horen.  Waar je onder gelijkgestemden was.  Waar je kon zeggen wat je werkelijk dacht omdat er altijd wel de verzachtende alcoholcomponent in kon worden meegenomen. “ Ach hij heeft gewoon  een borrel te veel., ’Dronkemanspraat. of “Zij hebben te veel zoete wijn gehad.”  Maar in het huidige digitale landschap gaat dat niet meer op. Of zou het komen doordat we  alles door een beeldscherm van computer, tablet of smartphone bekijken?
Doordat wij ons  inmiddels hebben  losgezongen van de werkelijkheid?
De realiteit van alle dag?
Zou dat komen omdat wij, geïsoleerd en digitaal beveiligd, ten enenmale  het non verbale missen en dat al niet meer kunnen of durven  lezen? EEn vaardigheid die verloren is gegaan net zoals als het onthouden van die vijftien belangrijkste telefoonnummers zoals dat vroeger het geval was?
Moeilteloos wist je je vrienden te bellen, je familie, je opa of oma. Zonder een telefoonboek te raadplegen. Telefoonboek? Hoor ik u denken?
Ja een telefoonboek. ALs je niet meer weet wat dat is breng dan eens een bezoek aan het Open luchtmuseum en zoek daar het amsterdams cafe op of het postkantoor. Daar hebben ze nog telefoonboeken.
Het doet me denken aan die keer dat ik er was en een paar kinderen van ene jaar of tien zich verbaasden over de draaischijf op een ouderwetse muntjestelefoon.  ‘Pap, hoe met je hier het telefoonnummer indrukken?’
Tja, die kinderen zijn enkel tiptoets en aanraakschermen gewend. Dat er een draaibeweging nodig was ontging hen volledig. Ik kan soms genieten van een lekkere oude amerikaanse film waar nog met munttelefoon gebeld wordt en waar de kantoren enkel nog met ibm typewriters gevuld zijn en het beeldscherm nog ontbreekt. Hoe hebben we het al die tijd zonder gedaan. Soms verlang ik nog wel eens terug naar het pre digitale tijdperk waar alles er nog analoog aan toe ging.