Hardleers volkje.

Wij nederlanders zijn een hardleers volkje.
Die hardleersheid zie ik in alle lagen van onze bevolking terug. Natuurlijk van oudsher zijn we een open natie, hebben de vrijheid hoog in ons vaandel en de geschiedenis leert ons dat we voor veel voortvluchtigen een veilige vluchthaven zijn geweest.
Maar onze volksaard kent inmiddels ook een grote mate van zelf bepalend gedrag.
‘Daar ben ik dan altijd nog zelf wel bij!’ Is een veel gehoorde refelx wanneer   onze zelfbepaling dreigt te worden ingeperkt. Zo omringt onze regering zich met adviesorganen maar volgt niet altijd die adviezen goed op, sleutelt er hier en daar nog zelf weer wat aan om vervolgens nieuwe maatregelen af te kondigen als zijnde zelf gekozen beleid. Iedereen moet er altijd weer zijn eigen plasje overheen doen, maar dat is typisch nederlands.
Dat ze daarmee op de stoel van de deskundigen gaan zitten nemen ze voor lief want er is ook nog zoiets als het economisch belang dat niet uit het oog verloren mag worden.
Wij nederlanders zijn een hardleers volkje. Ook als het gaat om het opvolgen van verkeersregels, snelheidsbeperkingen, looproutes, fietsroutes. Regelmatig ontmoet ik op mijn fiets tegenliggers op het fietspad die ik daar helemaal niet zou moeten aantreffen. Maar evengoed komt het steeds vaker voor. Op de snelwegen is sinds een paar jaar weer de verplichte snelheid op  honderd kilometer per uur gelegd. Toch zijn er nog genoeg auto’s die je voorbijzoeven op die snelheid. Blijkbaar hebben die automobilisten een ander soort kilometerteller. Maar evengoed komt het vaak genoeg voor.
Wij nederlanders zijn een hardleers volkje en lopen heel gemakkelijk te hoop tegen aangekondigde maatregelen. We leven in een land waar we mogen demonstreren maar we zijn ook een volk geworden dat het met de maatschappelijke plicht of de wellevendheid niet meer zo nauw neemt. Er zijn momenten geweest dat ik mij schaamde nederlander te zijn in het buitenland omdat mede nederlanders zich er gewoonweg onbeschoft en vooral te luidruchtig manifesteerden. Vandaar mijn voorkeur voor buitenlandse reizen naar landen waar doorgaans de nederlander niet voor kiest. Ik ga graag op in de anonimiteit en vind het dan heerlijk even niet het schreeuwerige gedrag te hoeven ondergaan van mijn medelanders.
Natuurlijk , ik ben trots op nederland, maar niet in de zin zoals destijds Rita Verdonk met haar partijtje beoogde. Ik ben trots op Nederland in de traditie van Spinoza, het ontvankelijk zijn voor nieuwe ideeen en nieuwe culturele invloeden. We zijn intussen een smeltkroes geworden van verschillende culturen en dat werkt alleen maar verrijkend. We moeten ons daar dan wel voor open durven stellen. 
Maar wij nederlanders zijn een hardleers volkje. We blijven teutoonse wortels hebben en die rauwheid zit ons in de genen. Soms botweg onbehouwen kunnen we ons uitlaten op sociale media. Zonder gène zonder gezonde zelfreflectie lopen sommigen van ons nederlanders leeg op sociale media. We reaguren ondoordacht en braken soms ook zeer ongefundeerde uitspraken uit, anderen kwetsend zonder dat ook maar in de gaten te hebben. Eenmaal daarmee geconfronteerd (vaak in een rechtszitting) blijken we het effect pas goed te begrijpen, het allemaal niet zo bedoeld te hebben en betuigen onze spijt. Tenminste als de klager geluk heeft want wij nederlanders zijn een hardleers volkje. Er zijn er inmiddels genoeg die kunnen meepraten over hoe het voelt wanneer een ‘twitterbus’ over hen heen dendert.
We zijn een volkje van ‘Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg.’ Een beetje meer zachtheid is wat we nodig hebben en wat meer wellevendheid zou ons zeker niet misstaan maar we blijven een hardleers volkje daar aan de zee.