Wat zou er van de leden van het FEVERcollectief geworden zijn. Het is meer van veertig jaar geleden dat deze Gideonsbende als een soort van rebellenclub het plein onveilig maakte met de uitreikingen van hun in elkaar geknutselde schoolkrant. Wat zou ik nog graag een keer bij elkaar komen en elkaars levensverhaal aanhoren, nog even op het plein staan en terugblikken op wat we hier samen beleefden. De ‘redactievergaderingen’ op de vrijdagmiddagen met halve literflessen bier want pubers! Menige fietstocht naar huis terug richting Veldhoven duurden in mijn beleving na zo’n sessie korter dan de heenweg van diezelfde ochtend. Wat een mooie dosis alcohol al niet vermag op die leeftijd. Op die vrijdagmiddagen werden de eerste voorzichtige ideeën gedeeld en voorbereid. Om rubrieken in de krant op te nemen. Wist u datjes, redactionele commentaren op het schoolleven zelf, de vakdocenten met hun hebbelijkheden en onhebbelijkheden. Het op de korrel nemen van medeleerlingen. De populaire meisjes werden voor het voetlicht gebracht, bezongen en van een afstand begeerd. De redactiebijeenkomsten onder de begeleiding van Henk de geschiedenisleraar. Vanwege mijn lange schoolloopbaan scheelden wij maar net vijf jaar en hij raakte me met zijn manier van omgang, het lesgeven vanuit een zekere gelijkwaardigheid. Hij opende me de ogen voor de grote lijnen in de europese- en wereldgeschiedenis. Het was ook het jaar waarin geschiedenis voor de eerste maal als eindexamenvak gekozen kon worden in het vakkenpakket voor het Mavo onderwijs. Een mogelijkheid die ik dankbaar aanvaarde. De school zelf, ergens verscholen in een oud gebouw aan de Boschdijk ademde sowieso een sfeer van vroeger uit. Alsof ik jaren terug de tijd in stapte. Het werd nog net geen zwart wit film. Het Fevercollectief bestond uit een zevental jonge mensen met het leven nog voor zich. Allemaal waren we op zoek naar ons zelf, druk doende een eigen identiteit te ontwikkelen, onze positie in het politieke spectrum van onze tijd aan het bepalen, we deelden onze muzikale voorkeuren met elkaar. We dachten na over de school, de leerkrachten vanuit een ander perspectief dan enkel en alleen het leerlingschap. We zochten naar de ironie zonder dat we de volledige lading van het begrip doorgrondden. We zetten de werkelijkheid in die schoolkrant heerlijk naar onze hand. We waren een hecht groepje dat niet alleen bezig was een krantje in elkaar te zetten maar juist van het uitreiken op het plein maakten we een gezellige happening. We klopten zaken op, maakten al dagen reclame voor de krant uitkwam, sloegen zelf op de tam tam zodat ze daarna als vanzelf ging rollen. Wanneer de geruchtenstroom onder de leerlingen eenmaal lekker op gang was gekomen stond daar ineens ,toch nog onverwacht, het Collectief weer op een inderhaast in elkaar geflanst podiumpje, met een anekdotische sketch of soms een kort stukje gitaarmuziek. Wat we zelf niet bedachten werd ons vaak vanuit het leerlingenpubliek aangereikt en we maakten er dankbaar gebruik van en namen het mee voor een volgende krant. De werkwijze komt het dichtst bij de vorm die Farce Majeur die dagen voor het voetlicht bracht. We sneden alles toe op onze belevingswereld en dat was school, Mavo Floor Evers daar aan de Boschdijk. Onze jeugd, onze ambities maar ook onze onverschilligheid die je in deze levensfase zo parten kan spelen. Onze frustraties en ruzies met docenten of wat we gewoonweg van ze vonden. Het was er allemaal. Het Collectief culmineerde in een hoogtepunt met een heuse afscheidsrevue die het speelde op de diplomauitreiking van 1979. ‘Zeg wat doen we nou met Doorn, wat? Wanneer? Nou in April!’ en ‘Ze is het mooiste paard op Mary Martens na!’ is wat me nog bijstaat. Teksten geleend van Don Quishocking en omgebogen naar onze wereld van school. Hoe zou het zijn met al die FEVER leden. Hoe is het hen vergaan in het leven van toen tot nu? Dat zou ik graag nog eens willen weten.
De Schrijvende Hollander 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.