DUS!

DUS die maakbaarheid van de samenleving is blijkbaar minder sterk dan we doorgaans denken. Van alles kunnen we organiseren. Van alles kunnen we bouwen. We zetten zelfs karretjes op Mars, spenderen miljoenen om 10 minuten in de ruimte gewichtloos te kunnen zijn.
Maar we moeten toch eerlijk toegeven dat een microscopisch klein virus ons er de afgelopen anderhalf jaar behoorlijk onder houdt.
 We moeten toch toegeven dat datzelfde virus onze economische verdienmodellen behoorlijk lam heeft gelegd naast dat het ook behoorlijk veel nieuwe uitdagingen heeft gegeven.
Zo bezien is het allemaal niet zo saai als dat het lijkt. Lastig is het wel omdat de ‘vrije westerse’ mens voorop, zo graag zijn of haar eigen ding wil blijven doen. Op vakantie, vliegen, exotisch eten, spulletjes kopen, consumeren.
We moeten toch toegeven dat diezelfde vrije mens met zijn ongebreidelde zucht naar meer, hoger, beter, mooier, rijker nu het deksel op zijn neus krijgt. Omdat hij nu eenmaal het onderste uit de kan wilde hebben. Amper los met versoepelingen klapt diezelfde deksel opnieuw op onze neuzen. Waar is het geduld van mensen gebleven om te wachten tot het sein echt op veilig kan?
Laten we toch in vredesnaam wat meer zelfdiscipline opbrengen  omdat dat nu eenmaal de snelste route naar vrijheid is.
DUS.