De ‘Blauwe’ huiskamer ontwaakt.

Fred zit met gesloten ogen in zijn stoel en wacht geduldig op zijn ‘koekie’.
Gea weet niet waar ze naar toe moet en kijkt zoals altijd wat verbaasd om zich heen. Ze weet ook niet goed waar ze zich nu bevindt. Het is ook  wat als meneer Alzheimer met jouw herinneringen op de loop gaat. Je hele persoonlijkheid verandert en vervolgens alles uitwist wat je ooit hebt geleerd aan betekenissen van woorden,dingen of gebruiken.
Niels rochelt zijn longen schoon en brabbelt volzinnen zonder tanden. Straks krijgt hij bezoek voor vaderdag.  Zijn dag kan nu al niet meer stuk. Als eerste stond hij op vanochtend en zit nu ook als eerste klaar. Schoon gewassen,ontbeten en zo fris als een hoentje wacht hij op de dingen die komen gaan.
Coby hoort niets maar geniet van haar zondagse rozijnenbrood haar kopje thee met drie scheppen suiker en weet als geen ander het zoete van dit leven te behouden. Haar schalkse blik verraadt een vrouw met een groot gevoel voor humor
Daan schuifelt de nieuwe dag in. Hij heeft zijn medicatie al gehad en zoekt zijn plek aan de ontbijttafel. Moppert wat over de botheid van zijn mes en vraagt nog maar eens of er iemand is die de messen kan ‘sliepen’. Ook Anja is vroeg vandaag. Ze eet op haar gemak een croissant en drinkt een kop thee. Het zondags gekookte eitje slaat ze niet over. 
Uit de radiospeakers op de achtergrond klinkt Soerabbaja van Anneke Grönloh. De inmiddels grijsgedraaide cd alle veertig hollands doet hier dagelijks zijn werk. 
Herkenning, vastigheid, ritme, rust en regelmaat zijn de kenmerken van de huiskamer waar de bewoners elkaar gezelschap houden. Ze ontbijten er, drinken koffie, doen een spelletje, kijken TV of luisteren naar de muziek en maken een praatje. Zo kabbelen de dagen voort en krijgt de zorg handen en voeten.
De zorgmedewerkers lopen zich uit de naad, zijn vaak met meerdere zaken tegelijk bezig.  Hun telefoon gaat op de gekste momenten af, ook als ze net eventjes rustig zitten. De helpende handen van vrijwilligers zijn meer dan welkom. Kenmerk van dit alles is dat iedereen zo dankbaar is en dit ook regelmatig uitspreekt. Bewoners, personeel, familie en alle andere betrokkenen. Ze zijn dankbaar en dat spreken ze uit. Dat heb ik toch liever dan een applausje.

(Namen zijn om privacyredenen gefingeerd.)