Vertrouwen

Blog 27 maart 2021.

De afgelopen 24 uur ben ik bij mijzelf te rade gegaan en heb ik nog eens teruggehaald waarom ik mijn stem ook alweer heb uitgebracht. Wat wilde ik voor mijzelf bereiken. Wat was leidend bij de  keuze van mijn stem? Liet ik me leiden door mijn onderbuik? Stemde ik principiëel? Gooide ik het over een andere boeg en schoof ik meer op naar het midden, omdat ik jarenlang aan de flanken bivakkeerde van het nationale politieke spectrum? Zocht ik opnieuw mijn heil in christelijke identiteitspolitiek a la Christenunie of CDA? Las ik de partijprogramma’s er nauwegezet op na of vulde ik gemakzuchtig een paar stemwwjzers in en liet ik mijn stem uiteindelijk voorschrijven door het algoritme wat daar weer achter schuil gaat?

Waarom ben je daar de afgelopen 24 uur daar dan weer  zo druk mee bezig geweest? Hoor ik u vragen.

Dat komt mede door de blunder van minister Ollongren die als een beginneling over het binnenhof naar haar gereedstaande auto liep met in haar arm de notities die ze nodig had voor de voorgenomen bespreking van die ochtend.  Nou was dat nog niet direct zo ernstig, niet netjes, onzorgvuldig op zijn minst maar wat er daarna kwam heeft mijn vertrouwen in de politiek opnieuw een knauw gegeven. Ik kan er nu wel een heel groot verhaal van gaan maken maar het komt hier op neer dat als het CDA van meet af aan Pieter Omtzigt als lijsttrekker had verkozen de uitslag van de verkiezingen er totaal anders had uitgezien, getuige het aantal voorkeurstemmen die deze parlementarier heeft gekregen. Hij kreeg het vertrouwen dat Hugo en Wopke niet wisten te verzilveren. Daarmee heeft het partijbestuur van het CDA op voorhand al een enorme bok mee geschoten.

De snelle wissel van Verkenners en de wijze waarop dat in rap tempo telefonisch werd aangestuurd en afgehandeld zonder diepgaand debat over het hoe en waarom en waartoe wakkert het wantrouwen alleen maar aan. 

De uitlating van Rutte : ‘Hier gaat niemand iets over uitleggen. Dat kan niet.’ is een gotspe van de bovenste plank en laat feilloos zien wat er werkelijk speelt. 
Een wealen en dealen in een technocratisch universum waar macht en tegenmacht met elkaar verstrengeld zijn. Waar het parlement in feite zijn controlerende functie al is kwijtgeraakt nog voordat er een kabinet aan heeft kunnen treden. En als er al een kabinet komt wordt vaak het regeerakkoord vooraf voldoende dichtgetimmerd opdat er in een voortgaande consensus geregeerd kan worden.
Met vertrouwen heeft het allemaal niets meer te maken. Eerder met het Planning en control , zo’n typisch managersbeginsel. Na het juist inregelen volgt vier jaar rimpelloos beleid uitvoeren. De smetjes die onverhoopt gaandeweg toch onstaan worden dan met simpele veegjes gladgestreken. De werkelijk kritische denkers in een volgende ronde weggemasseerd. Precies dat waar Omtzigt voor waarschuwde en waar hij de vinger op legde lijkt hem nu te overkomen. Een plenair , diepgaand debat moet blootleggen wat belanghebbenden zeker willen verzwijgen en nooit zullen toegeven. Zie hier de staat waarin onze democratie verkeerd.