Zelfbeeld

Gewoon te zijn wie ik ben in elk moment in mijn leven.Tevreden met hoe ver ik ben gekomen.
Gelukkig zijn  met mijn gezondheid.Want dat is toch altijd weer het voornaamste, je gezondheid.
Want, wordt maar eens ziek, mankeer maar eens wat. En dan heb ik het niet over een enkel mager griepje maar iets systemisch zoals diabetes of reuma of nog ingrijpender. Er bestaan genoeg aandoeningen die een verschrikkelijk grote impact kunnen hebben op je leven en je persoonlijke ontwikkeling.  Je wereld wordt verrekte klein en vaak vragen omstanders, die het allemaal heel goed bedoelen, vaker naar je ziekte en de bijbehorende medicatie. “Hoe is het met de prednison?” (Werkelijk mij overkomen hoor, ik verzin dit niet.)“Pardon ,ik ben niet alleen maar ziek hoor en ik ben niet het medicijn dat ik toevallig moet slikken. Dat dat nodig is is al lastig genoeg.” “Och excuses dat was niet handig van me. Hoe gaat het met je ,ik meen het serieus goed hoor?” En dan is het ook weer goed hoor. Dit zijn van die spaarzame momenten dat het dan net even te veel wordt en het over je irritatiegrens heen loopt.Tevreden zijn met wat of wie je bent. Een levenskunst die vandaag de dag weinigen nog lijken te bezitten. De minder draagkrachtigen onder ons zullen wel moeten want ze hebben nu eenmaal geen geld om van alles aan zichzelf te laten verbouwen. De meer gefortuneerden uiteraard wel en ze zijn dan ook druk doende hun lijf zo instagrammable  mogelijk te maken. Door allerlei kleine en grotere ingrepen te laten uitvoeren creëren ze kunstmatig het door hen zelf geschapen beeld.  Lippen worden opgespoten, borsten vergroot of verklein. Tepels omgedraaid. Billen worden opgepompt tot spanwangen. Sixpack van teflon worden  ingebracht, evenals jukbeenderen van plastic.  Ja heren de mannen ook al. En niet te vergeten de botox fillertjes die de juist zo vriendelijk karakteristieke lijntjes uit het gezicht moeten verdoezelen.Nee worden wie je bent en gewoon tevreden zijn met wat het is. Vandaag de dag is dat een non issue. Onze beeldcultuur drijft ons voort als een ouderwetse slavendrijver en dwingt ons steeds meer een opgeprikt zelfbeeld na te streven. 
Dan denk ik aan mijn vader, tevreden,een dubbeltje, nooit een kwartje geworden. Wilde dat ook niet. Was tevreden met wat het was. Wassen, knippen  en scheren was het enig dat hij ooit aan zijn eigen lijf uitvoerde  Dat wat er niet was in materiële zin maakte hij zelf. Het zag er vaak niet heel gelikt uit maar het werkte wel. Mijn vader was daarin eigenlijk heel pragmatisch. Geen opschmück nodig. Recht toe , recht aan. Wat je zag was wat je kreeg bij hem. Voor mijn moeder gold hetzelfde. Was er bij hen sprake van enige  ijdelheid?  Niet echt. Decorum daar deden ze niet aan.Doe maar gewoon. En anders maar niet. Ze waren gewoon zichzelf. Net als wij vandaag in de veronderstelling leven dat we onszelf zijn. Maar daar konden we in onze beeldcultuur nog wel eens verder vanaf staan dan we zelf beseffen. Ik zie sommigen op instagram en Facebook zo verslaafd zijn aan zichzelf dat het tegelijkertijd ook heel erg triest begint te worden.
Tegen hen zou ik willen zeggen. Zoek even goed uit wat gewoon is en doe dan voortaan maar gewoon. Een dubbeltje wordt nooit een kwartje zeiden mijn ouders. Tegenwoordig gelooft iedereen in hetzelfde sprookje. Zelfs de lelijkste eend wordt met hulp van fillers en wat ingreepjes toch een mooie zwaan. Tenminste  ze zien een zwaan in hun eigen spiegel.