Balans

Ik wandel door mijn geliefde dorp. Zoals zovelen ben ik begonnen met het gebruik van de ommetjes app van professor Erik Scherder. Ik sta in mijn ranglijst op de negentigste plek en ik wil perse naar de eerste plaats. Daar ligt mijn uitdaging.  Daarvoor moet ik nog heel wat ommetjes maken. En nou vind ik dat normaal gesproken geen probleem maar de laatste tijd speelt mijn knie op. Laatst stootte ik deze. Of liever gezegd, bij het pakken van mijn fiets klapte door een onhandige beweging de trapper op kniehoogte keihard ertegenaan met een flinke pijnscheut tot gevolg. Even stoer wrijven en toch op de fiets gestapt en doorgetrapt. Ik weet niet eens meer waar ik naar toe moest. Later speelde mijn knie op na een lange wandeling van een kleine acht kilometer en sinsdien blijft de knie pijnlijk. Dat belet me niet dagelijks mijn ommetje te maken maar het is wel met een hinderlijke napijn tot gevolg.
Toch maar eens een afspraak maken met de fysiotherapeut en eens laten onderzoeken wat ik het beste kan doen. Gewoon doorlopen of toch met beleid een behandelplan volgen. In elk geval loop ik dus door mijn geliefde dorp. Het weer is zalig. Zestien graden buiten en een loom zonnetje dat niet al te zeer steekt. Het is in elk geval warm genoeg voor de insecten om weer lekker in kleine muggenwolkjes te dansen in de lucht. Wanneer dat op ooghoogte gebeurt zoals nu het geval is valt mijn oog daar natuurlijk op. Het stemt mij vrolijk want ik lees het allemaal als tekens van een naderende lente en een beloftevolle zomer. Het gelukkigst ben ik wanneer ik op een stille zomerdag ergens midden op een groot heideveld alleen maar het zoemen hoor van de bijen en het ruisen van de wind door het lange gras, hier en daar het kwinkeleren van een leeuwerik  hoog in de lucht met dat kenmerkende drukke gefladder van ze. De hommels kruipend over de heidebloemen, niet bang voor een bevuild pak, duiken ze diep in de bloemkernen om er met stuifmeel bedekt weer uit tevoorschijn te komen. Goudgeel poeder dat ze meenemen naar een volgende bloem. En dat is precies hun essentie, hun bestaansreden. Bestuiven van de bloemen. We staan er veel te weinig bij stil. De sterfte onder insecten is alarmerend te noemen hier in nederland, misschien wel wereldwijd. De natuur is zo prachtig en zit zo ingenieus in elkaar en wij mensen banjeren er soms zo rigoureus doorheen. Als er één soort is dat de balans verstoord heeft is het wel de mens. Als jonge jongen zag ik dat allemaal niet, had ik er geen oog voor en werd mijn aandacht gevangen door totaal andere beslommeringen zoals meisjes, brommers, gitaar spelen, uitgaan. Nu ik ouder ben geworden lijkt het alsof de natuur zich in de  mij resterende tijd nadrukkelijker opdringt en mijn belangstelling krijgt. Fijne dag allemaal.