De kiezers weten het nog niet.

Zijn we al klaar met Baudet? De zelfbenoemde befkoning uit Amsterdam? De lavendelsnuivende concertpianist die soms vol op het orgel gaat? Ik wel. ‘Ik stap uit de partij, ik kom terug en schrijf verkiezingen uit. Ik heb geen racistische opmerkingen gemaakt. Nooit gedaan ook. Verre van dat. En die uil van Minerva dat was een hoax. Dat iemand daar ooit nog in geloofd heeft, snap ik werkelijk niet.”

Aldus de romanticus die met zijn denkbeelden thuishoort in de tijd van de ondergang van het avondland maar goed dat is al meer dan 100 jaar geleden. Er is niet veel meer nodig of het electoraat laat hem volledig vallen.

Wat mij in elk geval stoort is het gemak waarmee de nederlandse kiezer telkens weer achter dit soort opportunisten aanloopt. Alsof de daar aangereikte oplossingen zo gemakkelijk zijn. Minder dit en minder dat, minder zus en minder zo. Maar zo eenvoudig is politiek bedrijven niet in ons door polderen, gedomineerde landschap.

Nederland is van oudsher een land dat vluchtelingen heeft opgenomen. Sefardische Joden kwamen eeuwen terug al uit Portugal. Franse Hugenoten vonden hier een thuis, kortom Nederland is van oudsher tolerant. Waarom we dat vandaag de dag niet meer zouden zijn. Ik heb nog geen goed argument gehoord.

Maar terug naar het gemak waarmee de nederlandse kiezer zich zand in de ogen laat strooien. Debet daaraan is toch wel de beschikbaarheid van de sociale media. Daarmee heeft elke ‘nitwit’ een digitaal kanaal tot zijn of haar beschikking dat in potentie de kracht heeft uit te groeien tot propaganda. Kijk wat er de afgelopen vier jaar in Amerika heeft plaatsgevonden onder een president die zijn realiteit enkel afleidde uit wat hij via de TV en sociale media tot zich nam. Het werkelijke gevaar voor de democratie ligt in misbruik van sociale media, het nepnieuws dat wordt aangemaakt en de algoritmes die gebruikt worden om negatieve boodschappen eruit te halen en daarmee advertentieclicks te genereren. Dit alles moet snel en zonder haperen plaatsvinden. Tijd om je standpunt duidelijk te maken is er niet of krijg je niet meer. Alles moet in soundbites. De collectieve dopamineverslaving is tot grote hoogtes gestegen. Een verkiezingsprogramma doorlezen en met elkaar bespreken bij de koffie? Dat kan ook al niet meer want iedereen zit met de telefoon voor zijn snufferd dopamineshotjes tot zich te nemen. Het openbare discours is stilgevallen. Er is geen middensegment meer of het is er wel maar het doet er niet meer toe, want oninteressant voor de adverteerders. (Terwijl het toch de grootste groep is) Het geeft te denken. Maar goed het volk wil vermaakt worden en sinds de komst van commerciële TV krijgt het volk zijn ‘vermaak’. Ik kan er niet warm of koud van worden. Ik blijf wel mijn vertrouwen houden in de van oudsher gevestigde partijen die hun sporen in elk geval al hebben verdiend en betrouwbare partners zijn gebleken in opeenvolgende coalities. Waar ik nog op wacht is een goed doortimmerd samenwerkend links blok in de vaderlandse politiek. Want als er iets is waar nederland echt behoefte aan heeft is het dat wel, alleen de kiezers weten het nog niet.