Schipperen en laveren.

Ik kom nergens meer. Tijdens deze pandemie, lockdown of hoe je het ook maar noemen wilt moet mij iets van het hart. Ik kom namelijk nergens meer. Al maanden niet. Vanaf dag een dat nederland geraakt werd door Corona en de ziekte een onomkeerbaar feit was geworden ben ik gestopt met het bezoeken van winkels. De Horeca zat al snel op slot en de theaters gingen dicht. Als risicopatiënt realiseer ik mij maar al te goed dat je maar beter alert kunt blijven en pro actief je stappen kunt zetten in deze tijd. Heel in het begin moest ik nog wel eens noodgedwongen de supermarkt in om daar al heel snel te ontdekken dat ik me misschien wel heel goed aan de regels kon houden maar dat dat niet altijd opgaat voor de ander. Ik kon voorzichtig een gangpad kiezen waar nog iemand anders stond te zoeken naar het gewenste product. Niks aan de hand tot diegene , helemaal verzonken in gedachten ineens een stap terug kon doen om het gevondene in zijn karretje te leggen en daarmee direct de anderhalve meter maatregel teniet deed. Dat noopt mij dan weer om ineens mijn pas te vertragen , waardoor een derde winkel bezoeker ook in de problemen komt. Kortom u heeft een beeld. Het deed me denken aan het nederlandse verkeer waar je ook altijd zelf moet blijven opletten maar waar het soms toch mis kan gaan door het gedrag van een ander. Niet eens bewust of zo maar het gebeurd gewoon. Ik ben uit voorzorg maar gestopt met winkel bezoek. Ik maak regelmatig een korte wandeling door het dorp, kijk goed om me heen en geniet van wat er nog over is van het sociale leven in de dorpstraat. Want daar heeft ook een behoorlijke kaalslag plaatsgevonden. Gelukkig worden de dagen weer langer en hebben we steeds meer zonlicht tot onze beschikking. Nog even en de eerste lentebloemen laten zich zien. Wanneer het straks echt lente is horen we ook weer meer vogels fluiten en dat kan me niet vroeg genoeg beginnen. Wat ik in die tussentijd doe hoor ik u vragen. Ik schrijf dit soort verhaaltjes en plaats ze hier. Ik schrijf ook gedichten, niet elke dag maar wanneer er voldoende inspiratie gegeven is. Die plaats ik ook wel eens hier.

Ik bevaar dus eigenlijk deze barre tijden als een ‘schrijvende Hollander’ en probeer mijn eigen koers te behouden en mijn schip in veilige haven te brengen. Pas wanneer ook ik eindelijk gevaccineerd ben zal ik me weer wat geruster voelen.

Tot die tijd blijft het schipperen en laveren.

De schrijvende Hollander