Theater, ik mis het zo.

Theater. Ik mis het zo. De dynamiek en de dimensionaliteit van het erbij mogen zijn. De beleving, zeg maar. Een zoommeeting is maar een flauwe afspiegeling van een echt optreden. Een artiest aan het werk kunnen zien, alleen of samen met anderen.

Het verhaal ze vertellen meemaken. Je verbazen over de decors en lichteffecten. Die grote zaal binnenkomen. De ambiance van zoveel mensen die bij elkaar, gekomen om hetzelfde te zien of te ondergaan. Of het nu cabaret,toneel,dans of een klassiek concert is, daarin ligt de samenhang. Daarin ligt die geweldige eigenschap van kunst om te verbinden. Ik snap de artiesten en uitvoerende kunstenaars die nu al zo lang niets kunnen doen vanwege covidmaatregelen. Ik heb mededogen met de gearriveerde artiesten die hun sporen al enigszins hebben verdiend. Meer nog heb ik te doen met al die jonge starters die druk bezig waren hun carrière van de grond te tillen nadat ze op een ARTEZ opleiding, toneelschool, musicalacademie of conservatorium hun opleiding hebben voltooid. Veel talent wordt zo in de knop gebroken. Ik hoop van harte dat ze ,tussen al het kunst en vliegwerk door, de moed hebben om vol te houden en zodra het weer mogelijk is die uitdaging weer oppakken en weer gaan optreden in kleine zaaltjes, langzaam en gestaag werken aan meer naamsbekendheid, opbouw van een eigen publiek en fan-base. Ik gun het de jeugd zo enorm dat ze hun talenten in dat wat ze het liefste doen kunnen blijven ontwikkelen. Dus voor al die jonge artiesten in de dop wil dit stukje een hart onder de riem zijn. Dus tegen al die jonge mensen zeg ik hier : “Zodra het weer kan, de studio in, dat podium op, die zalen vol en spuug ze in de bek! En last but not least HOU VOL!”