Eerste zondag van advent 2020

Even geen opinie of politiek gekleurd verhaal maar bezinning door middel van een gedicht dat ik schreef eerder deze dagen.

Verlossing scheurt door het oppervlak van de tijd,

door de roep van een kwetsbaar kind.

Hout van een kribbe draagt hem aan het begin.

Gewikkeld in wat doeken ligt hij kwetsbaar en nog klein.

Os een ezel zijn er al als de engelen en herders komen kijken

Ja zelfs koningen knielen voor hem neer

Hout van een kruis draagt hem naar zijn dood.

Een steen des aanstoots wordt snel voor zijn graf gerold.

Na drie dagen weer verwijderd

komen vrouwen hem weer zoeken

Maar vinden niets dan doeken

en dit geheim is groot.

Een wolk onttrekt hem aan ons zicht

Brengt hem in een oogwenk thuis

Dan gaat de hemel dicht

Weg is het vleesgeworden woord

Wij blijven achter met een waarheid

Verborgen in de taal