Mic-drop-Baudet-out

Terwijl het lichaam van de grootste voetballer van Argentinië die gisteren zo plotseling aan een hartaanval overleed naar het presidentiële paleis wordt gebracht houdt de Nederlandse media zich vooral bezig met de teloorgang van de grootste Praalhans sinds Fortuyn. Ik heb het over meneer Baudet. De jongen met het grote IQ. De man die in zijn eerste overwinningsroes hardop moest schreeuwen of de microfoon aan mocht.

Nu staat hij vlak voor zijn allerlaatste kunststukje. Er nog zo veel mogelijk uit zien te slepen. Meer dan een derde van het nederlandse electoraat heeft bij de laatste provinciale staten verkiezingen op de zelfbenoemde befkoning van amsterdam gestemd. Een poseur die zich langs de weg van geacteerd historisch besef, retorisch leentjebuur spelend bij de oude grieken, zich omhoog heeft weten te likken. Daarbij het establishment schofferend op een wijze die is afgekeken van de provo’s uit hun glorietijd. Tweespalt zaaiend door het bewust uitvergroten van tegenstellingen. Roepen dat het klimaatprobleem een hoax is zonder daarvoor bewijzen aan te reiken maar de kiezer gelooft, wil geloven omdat Baudet namelijk als geen ander hun onbewuste angsten het beste onder woorden heeft gebracht. “Het is weer eens een ander geluid en hij durft het tenminste te zeggen.” Of het enige politieke waarheid in zich draagt is kennelijk niet van belang. Het feest der herkenning nam eerder al zijn aanvang nadat hij gevraagd had of de microfoon aan mocht maar dat is al weer een tijdje terug.

Inmiddels snuffelt hij dagelijks zijn dosis lavendel op uit het zakje hangend naast zijn vleugel op zijn werkkamer.

Eerder schreef ik :”Nieuwkomer, dandy, en een fortuyneske opkomst, het is maar te hopen dat ons land een tweede LPF scenario bespaard zal blijven. FvD zal nu moeten tonen hoe betrouwbaar het is, of het kan leveren wat het de kiezer heeft voorgehouden.” En kijk waar FvD nu staat. Heeft een nieuwe partij weer een groot aantal kiezers teleurgesteld en haken de kiezers af in het politieke discours. Die groep komt weer tot de pijnlijke conclusie dat de politiek altijd een teleurstellend schouwspel zal blijven. Dat er ook gewerkt moet worden aan het leren incasseren van verlies, ook bij het electoraat, is nog onvoldoende doorgedrongen. Je kunt niet altijd winnen, zeker niet tijdens het stemmen. De timing van Joost Eerdmans had niet beter kunnen zijn. Die stapt op het goede moment in een partij die op het punt staat uit elkaar te vallen, waarvan de leider geroyeerd dreigt te worden en er een vacuum ontstaat op die lijsttrekkerspositie. Maar laten we vooral de app groepjes niet uit het oog verliezen waar het allemaal om begonnen is.

Mic-drop-Baudet-out!