De computer zegt niets!

Lopen is gecontroleerd vallen. Op de been blijven een kunst op zich. In de politiek maar ook in het gewone leven. Steeds meer mensen verliezen hun baan en moeten noodgedwongen aanspraak maken op een uitkering. Nou ben ik geen politicus en ook geen journalist maar ik lees wel de kranten. Zo las ik vandaag dat er bij het RIVM geen volledig beeld kon worden gegeven van de cijfers vanwege een ‘computerstoring’ Dat is in een korte tijd nu al de tweede keer op rij dat daar met de computer iets mis gaat. Voer voor complotdenkers denk ik dan gelijk. We kunnen mensen op de maan zetten via de meest nauwkeurige computer berekeningen een baan naar mars berekenen en een sonde nog terug laten keren ook. We zijn in staat om gelanceerde raketten rechtstandig terug te laten keren en op aarde te laten landen maar een relatief eenvoudige statistische afhandeling van gegevens loopt in korte tijd tot twee keer toe in de soep. Zou het dan toch zo zijn dat we nu de tol betalen van de grote afschaffing van zorg,in zowel de eerste als de tweede lijn? Betalen we de tol van de vergaande vercommercialisering en dito verdienmodellen die een vlotte besluitvorming in de weg staan? Heeft het bedrijfsleven en de zorgverzekeraars ene dermate groot belang in die besluitvorming dat er sprake kan zijn van belangenverstrengeling? Het zijn vragen die bij mij opborrelen wanneer ik deze berichten over ‘computerstoring’ lees.

Tegelijk moet ik denken aan de scene uit Little Britain waarin de secretaresse achter de desk de meest stompzinnige vragen stelt aan de klant aan de balie, vervolgens het gegeven antwoord intikt op haar terminal en vervolgens met verveelde stem de klant toeroept: “Computer says no!” Zolang de algoritmes en de computers de geautomatiseerde besluiten nemen is niemand verantwoordelijk. Dat blijft toch nog steeds een gevaarlijke ontwikkeling.