Maak er een mooie dag van!

“Maak er een mooie dag van!” zei mijn vader altijd. Bij leven een door hem veel gebruikt gezegde en wat wij als kinderen soms ook onnadenkend voor hem afmaakten nog voor hij was uitgesproken. Ik moet deze dagen aan hem denken. Doe dat eigenlijk altijd wel in September rond deze tijd. Het was de periode waarop hij dit leven verliet. Soms denk ik nog terug aan die laatste week dat ik samen met mijn broer bij hem was om te helpen waar het nog kon, hem te steunen in die laatste paar dagen. Het verzorgen was geen probleem meer voor ons. Wel het afscheid nemen in deze definitieve vorm. Dat deden wij ook voor het eerst zo bewust. We leefden er naar toe ,vader “stierf’ er naar toe.

Bij de geboorte van een kind staan we als omstanders aan de ontvangende kant. Er komt nieuw leven aan, we weten niet hoe dat zal zijn, hoe een nieuwgeboren zich zal ontwikkelen en tot welke persoon hij of zij zal opgroeien. Niettemin staan we daar vol verwachting bij en nemen het in dankbaarheid in ontvangst. Als eerste natuurlijk de moeder zelf die het leven schenkt aan het kind en daarnaast ook jij als vader. Vanaf dat moment is niets meer hetzelfde en ben je definitief voor altijd vader en moeder van de jong geborene. Je groeit in de rol van ouders ervaart zorgen bij het opvoeden maar ook de vreugde die het brengt drink je in als zoete honing.

Bij het sterven van een geliefd persoon vader, moeder, broer, zus, vul zelf maar in, staan we niet aan de ontvangende kant maar aan de kant van het loslaten van wat geliefd is geweest. Je weet als de ander eenmaal is gestorven zul je het enkel kunnen doen met de herinneringen die je dan nog hebt. Van het lichaam wordt immers definitief afscheid genomen. Dat kan ook niet anders en dat beseft elk weldenkend mens. In ‘geloofs’ vertrouwen of berusting geven we het lichaam terug aan aarde wind of vuur. Al naar gelang de wens van de overledene. En wij die achterblijven weten de draad toch weer op te pakken met elkaar omdat we nog regelmatig herinneringen kunnen delen. Herinneringen aan vader hoe hij als vader voor ons was. Alles overziende, zoveel jaren later ben ik trots op wie mijn vader voor mij is geweest. Hij hoeft niet op een voetstuk, dat zou hij niet gewild hebben, dat doe ik hier ook niet. Ik spreek enkel uit hoe lief ik hem heb gehad, hoe ik het met hem soms ook intens oneens was, door dat soort emoties gaan we allemaal met onze ouders. Desondanks blijft er een mooi beeld overeind in mijn herinnering en kan ik met trots zeggen dat ik me gelukkig mag prijzen zo’n vader te hebben gehad.

Morgen is het weer 19 september en alweer 15 jaar geleden dat hij ons verliet. Ik zie om in dierbare herinnering, draai Bach’s cantate 140 deze dagen veel en meen in gedachten mijn vaders tenorstem boven het koor uit te horen. “Sion hoort de wachters zingen….”

We gaan er weer een mooie dag van maken.

Vader zou het zo gewild hebben.