Deformatie van tijdsbesef.

Deformatie van tijdsbesef. We maken het allemaal wel eens mee. Dat moment dat eindeloos lijkt te duren maar zich in luttele seconden voltrekt. Alsof je door een nauwe buis door de tijd getrokken wordt maar dan in slowmotion. Het komt voor bij het krijgen van ene verkeersongeval. Dat je valt, en valt en valt en de auto op je af ziet komen en bij het besef dat het mis zal gaan versnelt je waarneming. Je ogen worden high speed camera’s die alles registreren. Je hersenen maken overuren om alles bij te houden en dat alles in een fractie van een seconde. En dan kom je langzaam terug in het hier en nu, vertraagt de tijd en je waarneming weer naar normaal en voel je de eventuele pijn opkomen van verwondingen die je hebt opgelopen. Je lijf begint te trillen als een rietje als het autonome zenuwstelsel het van je bewuste overneemt. Je kunt het niet bedwingen en raakt in shock of buiten bewustzijn. Ook je bewustzijnsverlies levert deformatie van tijdsbesef op want zodra je weer bij komt ben je wel dat stuk tijd kwijt dat je niet bewust hebt meegemaakt. Tijdens de normale nachtelijke slaap is er niets aan de hand met dit veranderende tijdsbesef. Na een goede nachtrust word je wakker en voel je je fris en opgeladen voor een hele dag. De mensen die in coma zijn geweest kunnen beamen dat ze een deel van de tijd kwijt zijn.. Dan duurt het echt een poos voor je weer ‘normaal’ mee kunt doen zonder last te hebben van hoe je bepaalde situaties moet plaatsen. Ontwaak je uit een coma is het alsof jouw tijdsbesef een zware jetlag moet zien recht te breien. Daar ben je een hele poos zoet mee.