Lome zondagochtend

De warmte van de vorige dag hangt nog steeds in huis. Het slapen is bijzonder goed gegaan. Wat wil je nog meer. Een gezellige avond met vrienden, goede gesprekken en een Ardbeg. Zo’n heerlijke zoete whiskey met een stevige rooksmaak. Een vloeibare rookbom, noem ik hem maar gekscherend. In ieder geval helpt het je wel met een diepe slaap naast het genot dat het verschaft bij het drinken ervan. Ik kreeg nog een restje van mijn zoon, ook liefhebber inmiddels en kenner van de betere merken. Ga altijd vol vertrouwen op zijn adviezen en aanbevelingen af.

Ooit schreef ik eens een gedicht over whiskey. Ik plaats het zo direct als afsluiting van dit verhaal.

Nu even terug naar de lome zondag. Buiten is het al weer 26 graden en de temperatuur gaat nog stijgen.

Wat we vandaag gaan doen zit nog in een wijde zak. Kan van alles zijn. Fietsen,wandelen,of gewoon met een goed boek in de schaduw gaan zitten lezen.

Eergisteren nog las ik het vlot geschreven boekje van Stef Bos . Het is er eentje uit de serie Taalkunstenaars. Uitgegeven door Nieuwe Amsterdam uitgeverij. Persoonlijke inleidingen van de tekstschrijver op zijn liederen. Als schrijver van liedjes hou ik ervan om de achterliggende informatie te krijgen over hoe en waarom liedteksten zijn ontstaan bij de betreffende artiest. Ik ga er nooit om vragen na de voorstelling. Dan hebben ze wel wat anders aan hun hoofd lijkt me. Bovendien vind ik het altijd zeer gênant om te zien hoe sommige mensen beslag durven leggen op een artiest na de voorstelling. Vaak eindigend met een selfie-shoot. En daar is het uiteindelijk om te doen geweest.

Maar dit boekje bracht me een verrassende inkijk in de ontwikkeling van Stef Bos . Elk jaar bezoek ik wel een concert van hem, En de laatste jaren ook steevast in Veenendaal , zijn geboorteplaats. De avonden in theater De Lampegiet zijn ,ook voor hem, altijd net iets specialer dan in andere zalen. Het blijft overduidelijk een optreden voor thuispubliek. Regelmatig groet hij oude leerkrachten die toevallig in de zaal zitten. Of hij vertelt een anekdote die voor de Veenendalers zelf een bron van herkenning zijn. “Het schrijven van songteksten is als eten en slapen:noodzakelijk. Ik kies er niet voor, het kiest voor mij.” P.10 Een ervaring die ik zeker herken.

Je zelfgeschreven tekst nog eens nalezen een tijd nadat je hem geschreven hebt kan soms verrassende effecten hebben. Alsof het een ander is geworden die jou een boodschap geeft. De tijd die is verstreken heeft voor een zekere afstand gezorgd en er is ruimte ontstaan om de boodschap ook bij jezelf binnen te laten komen. Het kan soms ontroerend zijn.

Fijne dag allemaal.