104

Vandaag schreef ik een brief aan mijn naamgenoot. Hij woont in Australië en is inmiddels 104 jaar oud. Zijn dochter vond ik terug via facebook en sinds kort heb ik een aantal keren contact met haar gehad via messenger. Ik was bezig met wat gegevens na te zoeken voor de familie stamboom. Voor wat zaken moest ik dus bij haar zijn . Ik kreeg netjes antwoord en we chatten wat over en weer en zo kwam het gesprek op haar vader, mijn oom dus. Een naamgenoot.

Als dertienjarig jochie schreef ik hem mijn eerste brief, toen nog handgeschreven, op van dat ,lichtblauwe, o zo ijl dunne, luchtpost papier.

Weken duurde het voor er antwoord kwam. En dat kwam er uiteindelijk wel. Wat er precies geschreven is verdween in mijn herinnering. Er is sinds die tijd veel gebeurd. Ze kwamen terug, bleven 13 jaar in Nederland en toen begon Australië toch weer te trekken aan ze. De weidsheid van dat land was in hun bloed gaan zitten en ze konden hier in het beklemmende kleine Holland niet goed meer aarden. Ze gingen alsnog in 1983 terug en nu voorgoed. 37 jaar geleden alweer. Inmiddels is mijn Tante er niet meer , een neef is heengegaan . Maar mijn oom, inmiddels 104, bleef stug doorgaan. Blijkt dus uiteindelijk de taaiste telg uit de familie te zijn. Een ‘survivor’ zullen we maar zeggen. Wat hij in zijn werkzame leven verder in Australië heeft gedaan is me niet bekend. Daar zal ik nog proberen achter te komen. Dat zal vast wel weer een gezellig messenger-contact opleveren .Wat dat betreft leven we in een gezegende tijd want ,eerlijk is eerlijk, contact met de andere kant van de aardbol is vandaag de dag een fluitje van een cent. Fijne dag allemaal.