Tussen de stiltes van het tikken van de klok,
luister ik naar het ongesproken woord.
Daar waar geen tijd is vermoed ik eeuwigheid.
Enkel begrensd door eigen twijfel.
Gevangen in het moment.
Zie ik voorbij mijn eigen dood.
De poorten van het paradijs staan open
Ik kan er zo naar binnenlopen.
Maar een engel houdt nog steeds de wacht.
Zijn zwaard houdt hij met beide handen vast.
Hij vraagt mij mijn eigen naam te noemen
Maar krijg die niet over mijn lippen.
Ik kan nog enkel Jezus roemen.
De Schrijvende Hollander 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.