Onlangs begonnen in dit boek. De eerste paar hoofdstukken zijn al zo herkenbaar. Hoe ontzettend er niet opgevoed wordt in Nederland. Hoe enorm lastig het voor veel ouders is om hun kinderen normen en waarden bij te brengen omdat ze in hun eigen opvoeding een lasser faire structuur hebben meegekregen. Een uitvloeisel van de Zestiger jaren en de ontzuiling. Hoe lastig het voor huidige jongeren is om zich aan algemeen gangbare beschaafde normen te houden omdat ze die niet hebben meegekregen. In de tijd van Balkenende werd dan wel het normen en waarden debat aangezwengeld maar niemand wist wat dat was. De innerlijke rem ontbreekt bij velen en het lijkt enkel maar erger te worden. Dat verklaard waarom het kan dat zelfs in Coronatijd het aantal innamen van rijbewijzen nog is toegenomen. Een grote “Dat moet kunnen” houding is in de Nederlandse samenleving gevaren. Het boek is af en toe humoristisch ware het niet dat het tegelijk ook tragisch is om te constateren dat het zo bergafwaarts gaat met ons Nederlanders. “De Nederlandse kinderen zijn de slechtst opgevoedde kinderen ter wereld. “ “Een krijs en je krijgt ijs.” Er wordt gesproken in het boek van “kindcentrisme ” zich uitend in de slogan “Own Family First” en die laatste zin toont opvallend veel gelijkenis met het adagium van Trumps rede tijdens zijn inauguratie als president van de verenigde staten. “America First.” Toevallig ook een telg uit de Babyboom generatie. Het is in elk geval geen geruststellende gedachte.
Wie meer wil lezen: De Pretparkgeneratie van Arjan van der Leij. Uitgegraven bij Nijgh en van Ditmar.
De Schrijvende Hollander 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.